Fleur: ‘Mijn dochter, die ooit fel tegen elke vorm van onderdrukking was, draagt nu een hoofddoek en vertelt me over het belang van overgave en traditie. Ik moet toegeven: het verraste me. Dit is niet hoe we haar hebben opgevoed. Ze was altijd zo vrijgevochten. Verfde haar haar elke maand in een andere kleur, liep rond in korte rokjes en had een hekel aan regels. En nu? Nu draagt ze lange jurken en een sjaal om haar hoofd.
In het begin kon ik het niet begrijpen. Hoe kon mijn dochter, die altijd zo opkwam voor haar vrijheid, vrijwillig kiezen voor een leven met zoveel regels? Maar voor haar voelt het niet als beperking. Zij zegt dat het haar rust geeft. Een houvast in een wereld die volgens haar steeds chaotischer wordt. Misschien zag ik dat niet, omdat ik ervan uitging dat onze manier van leven de juiste was.
Toen ze haar vriend ontmoette, veranderde alles snel. Een man met een diepe geloofsovertuiging. Binnen een paar maanden bekeerde ze zich, en sindsdien heb ik haar niet meer zonder hoofddoek gezien. Zelfs thuis houdt ze hem op. In het begin voelde dat als een statement, alsof ze zich bewust van ons wilde distantiëren. Maar misschien is het gewoon wie ze nu is.
Ze is gestopt met werken, omdat ze zich wil richten op haar gezin.
Daar heb ik vragen bij. Hoe gaan ze rondkomen? Hoe zal ze zich voelen als ze jarenlang thuis is met kinderen? Maar misschien is het niet aan mij om die vragen te beantwoorden.
Eerlijk? Het schuurt nog steeds. Dit is niet het leven dat ik voor haar had gezien. Maar als ik haar aankijk, zie ik geen ongelukkig mens. Misschien moet ik accepteren dat er niet één juiste manier van leven is. En misschien is liefde ook gewoon: loslaten.’
Bron: dit artikel stond eerder in iets andere vorm op Franska.nl
