Rob van Vuure

Rob van Vuure

Ik dacht aan wie je was, tijdens het strooien van je as

Ook het weer is er op gekleed, een maand geleden: tegen motregen aan. Schoonmoeder overleed eind februari, vandaag brengen we haar as naar het strooiveld. ‘Ik dacht aan wie je was/tijdens het strooien van je as’.

Oma was 92 jaar lang expliciet, over alles, over iedereen, de laatste maanden ook over de choreografie van haar overlijden. Hoe, waar, wie, wat. Duidelijk was: cremeren.

Geen bloemen, zónde. Ze hield sowieso niet van natuur. Veel te stil. ‘Zullen we morgen naar het bos gaan’, om je dood te schrikken. Nooit een tuin gehad, lege vensterbanken, bloemenvazen had ze niet. Per ongeluk kreeg ze wel eens een boeketje aangereikt, hield ze het zorgelijk op armlengte afstand. Gezelschappen waren niet aan haar besteed, er was een vriendinnengroep die een voor een kleiner werd (uitvaartcentrum) en niet werd aangevuld. Solo-oma. Maar ook: intelligent, gevoel voor humor, dochter van de dorpsbakker, kind van haar tijd, studeren was er niet bij voor meisjes. Er was brood dat moest worden rondgebracht.

No way dat Sjoerdje op de crematie mocht komen! Kletser.

Altijd roddelen. Lena zelfde beoordeling. Gijsbert zei je? O nee, ze had geen nieuwjaarskaart gehad. Sommige thuishulpen: zéker wel. De huismeester: zéker wel. Toen duidelijk werd dat ze vanuit het verpleeghuis niet meer thuis zou komen, moest ik soms iets checken. Waarbij ik af en toe dacht: hoort ze me eigenlijk wel? Het wachtwoord ‘Hier Sjoerdje’ nam dan alle twijfels weg. Ook zei ik een keer, oppermelig: ‘Anton Pieck, mag die komen’? Oma was een hartstochtelijk Anton Pieck-verzamelaar. Ik ruimde haar huisje uit en trof meer dan 8000 Anton Pieckknipsels. Achtduizend, geen typefout. Ze kocht soms een dik sprookjesboek, knipte er drie Pieckplaatjes uit en gooide het boek daarna in de kliko. Ze was van plan daar nog lang mee door te gaan. Ik vond reservescharen, lege plakboeken, voor twintig jaar lijm, twee papiersnijmachines. Toen ze 92 werd, zei ik: ‘Nu bent u net zo oud als Anton Pieck is geworden’. Ze wist het, vinger in de lucht. Tenslotte vroeg ik ook: ‘En straks met de as?’ Ze zei ‘strooiveld’, daar liet ze het bij. Ze liet merken nog nooit op zo’n veldje te zijn geweest. Aldaar zijn vele mogelijkheden, maar voor de eerste keer in haar leven was ze niet expliciet. Niet zo gedetailleerd als mijn eigen moeder. Die wilde in zee uitgestrooid worden, vanwege herinneringen bij een bepaalde strandpaal. Ze zei erbij, zorgen over mijn keurige broek: ‘Bij aflandige wind’.

Uitstrooien dus, maar hoe? Of toch naar Hoogkarspel, waar de bakkerij vroeger was? Naar de Efteling, stiekem in het Sprookjesbos van Anton Pieck?

Amsterdam, waar ze carrière maakte? IJsselmeer? Ach nee, ze wilde strooiveld, in haar woonplaats. Vandaag. We liepen weg en keken om. En dachten: ze wilde het zo, maar ze moest eens weten. In de natuur! De vrouw levenslang zonder kamerplanten tussen de floxen en de kamperfoelie, onder bomen, hier en daar verse bloemen. Stilte. Solo-oma in gezelschap van honderden mannen en vrouwen die haar daar voorgingen. Ze zou er om grinniken. Alhoewel, straks misschien ook nog Sjoerdje.

Foto’s: 123RF

Falder.nl is de grootste mannen 50+ site van Nederland.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze
Facebookpagina

Deel dit artikel via:
MANNENPRAAT