‘We wonen ook niet bij elkaar om de hoek, dus we zien elkaar misschien eens per maand. Dat is natuurlijk gezellig, maar echt diepgaande gesprekken? Ho maar. De jongens rennen meteen naar buiten om te voetballen en de meiden hangen wat binnen, meestal met hun neus in een scherm. Er wordt niet echt tegen me gepraat en ze vragen ook nooit iets aan mij. Als ik geluk heb, krijg ik een snel ‘hoi opa’, en dat was het dan.
En eerlijk gezegd… het is best vermoeiend. Als ze langskomen, ben ik meer bezig met zorgen dan met genieten. Ik zet drinken klaar, smeer broodjes, ruim op, let op dat ze niet het halve huis afbreken en probeer een beetje de vrede te bewaren. Want reken maar dat er af en toe geruzied wordt. Na een paar uur ben ik blij als het huis weer van mij is en de rust terugkeert.
Tuurlijk, het is bijzonder om te zien hoe die genen worden doorgegeven. Maar uniek? Nee, niet echt. Ik vond vader zijn denk ik leuker. Toen had je tenminste echt contact. Nu is het vooral oppervlakkig, een paar beleefde vragen over school en sport, en daarna zijn ze weer met hun eigen dingen bezig. Misschien dat het verandert als ze wat ouder worden? De oudste is nu elf, dus wie weet.
Maar om nou te zeggen dat ik sta te springen om ze vaker te zien of op te passen? Nee, hoor. Ik doe liever mijn eigen ding. Lekker naar de golfclub met mijn vrienden of rustig een krant lezen zonder geschreeuw om me heen. Dat geeft me meer plezier dan de hele dag politieagent spelen bij die kleine druktemakers.
Begrijp me niet verkeerd, het zijn stuk voor stuk leuke kinderen en natuurlijk hou ik van ze. Maar die ene keer per maand? Dat vind ik precies goed. We kletsen wat, eten samen en daarna ben ik er wel weer even klaar mee. Echt, opa zijn is soms harder werken dan je denkt.’
Foto: Image by Drazen Zigic on Freepik
Bron: Franska.nl
