Annemijn

Annemijn

Doe mij een Sergio Herman

Oké, een man die helemaal nooit kookt is erger. Maar de vent van Annemijn maakt het soms wel erg bont in de keuken.

Toen mijn vent en ik net aan het daten waren, nodigde hij me uit om bij hem te komen eten. Dat vond ik goed nieuws.

Een man die kookt, dat is toch wat je wilt als vrouw. Dus op een goede avond beklom ik de acht steile trappen naar zijn zolderkamertje in Amsterdam-West, waar ik hem verhit aantrof achter het fornuis. Spaghetti zou het worden. Daar ben ik toevallig dol op.

Maar ja, we waren dus net aan het daten. Hadden elkaar nog heel veel te vertellen. En konden maar moeilijk van elkaar afblijven. Met andere woorden, het duurde eeuwen voor het eten op tafel kwam en het smaakte echt nergens naar. Natúúrlijk vergaf ik het hem direct, ik vond het wel romantisch.

Maar ergens had ik kunnen weten dat dit later tot gedoe zou kunnen gaan leiden. Flexibel kokkerellen, dat is bepaald niet zijn ding. Multitasken is een no go, als hij kookt kan er dus níet gezoend worden. Afwijken van een recept is onmogelijk. Staat er ‘Italiaanse kruiden’, dan zal hij nooit op het idee komen dat hij er ook gewoon wat oregano en basilicum doorheen kan mikken. Kan hij iets niet vinden, dan appt hij mij net zo lang tot ik antwoord geef, al zit ik met m’n blote billen in de sauna. En gebruikte keukenmaterialen opruimen? Na het koken ziet de keuken er vooral uit alsof er een bom op is gevallen. Ik begrijp serieus niet hoe iemand op deze manier nog tot een maaltijd kan komen.

Toen de kinderen klein waren, kookte ik dus meestal op doordeweekse dagen. Want een peuter die jengelend aan je been hangt terwijl je in je hoofd probeert te prenten wat er allemaal in de dressing moet, daar wordt iemand als mijn vent al snel kwaaiig van. Zelf vond ik dat ook niet leuk, maar ach, dan maakte ik gewoon iets simpels. Hij kookte dan in het weekend. Ja, en dan werden de registers opengetrokken.

Meneer had alle tijd en mama deed de babysit, dus dan kon er nog weleens een Ottolenghi op tafel verschijnen. Die natuurlijk uitgebreid werd gefotografeerd en gepost op social media.

Waarop ik vervolgens de ontplofte keuken mocht opruimen, want wie kookt hoeft niet af te wassen. Heel fijn. Wat dat betreft heeft corona dingen verbeterd. Hij werkt doordeweeks vaker thuis, dus hij kookt ook af en toe op dinsdag of donderdag. Ook het abonnement op een maaltijdbox bleek een gouden greep: lekker duidelijke receptbeschrijvingen en alle ingrediënten aanwezig. Kan niet fout gaan. Hoewel… vandaag moest ik de hele dag op kantoor werken. Hij zou wel koken, had hij gezegd. Precies op het moment dat ik naar huis wilde gaan, kreeg ik weer zo’n appje: ‘Ik ben al 5 minuten naar garam masala aan het zoeken.’

Ik dacht: zal ik reageren? En toen dacht ik: nee jongen, regel het maar. Ik zit op de fiets. Toen ik thuiskwam stond het eten op tafel. Hij was nog even naar de supermarkt gegaan om de missende kruiden te halen. Opgelost.

Foto: 123RF

Falder.nl is de grootste mannen 50+ site van Nederland.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze
Facebookpagina

Deel dit artikel via:
MANNENPRAAT