Jongeren ontdekken de wereld, krijgen nieuwe banen, maken carrière. Worden verliefd, gaan samenwonen, trouwen. Krijgen kinderen. Een, twee of drie. En elk kind is een nieuw wonder. Het moet worden opgevoed. Veroorzaakt onvergetelijke leuke momenten. Maar wordt ook ziek, leert misschien niet zo goed als dat de omgeving had gehoopt. Zorgen. Ook de eigen relatie loopt deuken op. Nog meer zorgen. Kinderen worden pubers, gaan zich afzetten. Krijgen zelf vriendinnetjes. De aftakeling van het eigen lichaam begint, met alle kwaaltjes, of zelfs kwalen van dien.
Dobbertochtje
Been there, done that, vrijwel dit hele boodschappenlijstje van het leven. Ja, steeds meer mensen om mij heen zijn jonger dan ik. Die allemaal heel druk zijn, dag in dag uit, dit boodschappenlijstje af te werken. En maken mij dan deelgenoot van hun belevenissen. Ik merk dat zij het gevoel hebben met iets bezig te zijn, dat nog geen mens voor hen heeft gedaan. Ik weet wel beter. Ik toon warme interesse als zij mij hun verhalen vertellen. Wie echter diep in mijn hart kijkt, zal zien dat hun verhalen net zoveel in mij losmaken, als een dobbertochtje van de Henri Dunani over de Rijn. En ik moet nog zestig worden? Hoe zal dat dan wel niet zijn als ik een jaartje of tachtig ben?
Narrige oude man
Jarenlang heb ik me afgevraagd waarom mensen rond de tachtig, niet ongelofelijk kwaad werden, als ze worden aangesproken op het intellectuele niveau van een achtjarige. Ik nam mij daarom al vroeg voor later nooit een knuffelbejaarde te worden. Ik zag mijzelf het liefst ontwikkelen in de rol van een narrige, zurige oude man. Die iemand sarcastisch van repliek diende, zodra hij merkte hij niet als volwaardig werd aangezien. Nu ik zelf ouder word, geloof ik in een andere rol. Die rol die de meeste bejaarden spelen. Daarom, beste jongere: spreek mij gerust later aan, alsof ik een lief huisdier ben. Neem me niet meer serieus. Lach wat besmuikt, als het lijkt alsof ik dingen niet meer snap. Jullie zullen denken dat ik dat doe, omdat ik het tempo van het leven niet meer snap. Maar, en let op: dit is het grootste geheim van Nederland: ouderen doen juist zo afwezig, omdat ze de wereld zó goed begrijpen. Ze hebben het zelf allemaal al een keer meegemaakt. Waarom zouden ze daar nog serieus op in gaan als ze he volgende voorspelbare verhaal horen?
Echt: jongeren zijn soms zò saai (maar aub niet doorvertellen, hoor).
