Stap ik op de racefiets, dan is het alsof ik als acteur in hetzelfde toneelstuk de rol van de boze stiefmoeder speel en dan weer Sneeuwwitje.
Fietsen is soms genieten van de wereld. Bootjes tuffen voorbij, bloemen staan in bloei, even zwaaien naar een kennis, een lulpraatje met racemaatje, zulk soort dingen.
Ik ben kapot
Soms doe ik een aanval op mijn lokale parcourrecord. Ik ben Tom Dumoulin, mijn beenspieren protesteren. Ik ben kapot. Tegenwind, ook dat nog. Ik zet door. Want het kon nog. Stoplichten staan op groen, ook als ze rood zijn. In de verte een breed uitwaaierend stel op het fietspad. Ja, inclusief identieke ANWB-jacks en grote fietstassen. Zij geven het onwelkome gevoel van een koude hagelbui midden in juli. Ik roep en ze gaan niet opzij. Ik roep nog een keer. In welke wereld leven zij? Ik moet keihard remmen. Als gedachten konden doden, dan…
Intimiderend
Racefiets ik in mijn eentje, komen soms grote groepen collega-fietsers mij tegemoet. Bellend en roepend. ‘Tegen’, ‘tegen’. Jaja, ik zie jullie al. Ik maak me zo smal mogelijk, bang voor een frontale botsing. Hoe intimiderend zo’n groep. Inderdaad, inderdaad!!
Fiets ik zelf in zo’n groep, dan wil ik maar een ding, zo hard mogelijk mee pedaleren. Ik omzeil andere weggebruikers als boot om de rotsen in een snelkolkende river.
U vindt mij intimiderend? Inderdaad, inderdaad!!
Zit ik in de auto, erger ik me aan fietsers die net doen alsof rode stoplichten niet bestaan.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
