Langharig tuig. Ik vond het vroeger een geuzennaam. Op mijn pokdalig hoofd groeide mijn haar dagelijks met de kracht van onkruid na een frisse regenbui. Als ik op mijn Puch zat, wapperden achter mijn helm de lange manen in de wind, terwijl tegelijkertijd vóór mijn lokken in mijn ogen waaiden. Maar hoe meer de leeftijd vorderde, hoe meer de haardos minder werd. Elk jaar een centimetertje korter. Braver. Grijzer ook. Die verkleuring van het haar daar wilde ik niet aan. Immers, grijs hoorde bij oud. De dood. Dit proces zette ook nog eens in middenin, wat ik nu achteraf beschouw als mijn midlife crisis. Dus er moest een kleurtje in. Beetje zwart, beetje bruin, zo natuurlijk mogelijk. Was een geheimpje met mijzelf. Op straffe van te worden uitgelachen, je praat daar als man namelijk niet over.Die kleurrijke, maar vooral jonge haardos voelde daarna best goed.
Willie Wortel
Tot mijn vakantie in Californie. Om preciezer te zijn: na mijn wandeling in Death Valley, een van de warmste plekken op aarde. Goed in de zomer voor zo’n graadje of vijftig. Opeens staarde ik na deze wandeling naar het evenbeeld van Willie Wortel. Een vergelijking die ik maakte vanwege mijn opeens feloranje haar. Ik had een hittebestendiger kleurmiddel moeten kiezen. Leuk hoe die Amerikanen dit nog opvatten: So cute Dutch, your orange hair’. Maar hierna berustte ik in mijn ouderdomsproces. Ik werd een man met grijs haar.
Sojasleuven
Tijdens de coronacrisis werd ik opeens de kale man met wát grijs haar. Ik kreeg dit pas echt door tijdens de vele Zoom-meetings, waar mijn evenbeeld mij via de monitor aanstaarde. Een ooit rijk beboste Amazone was veranderd in een sleuvenveld vol soja. Mijn vrouw mocht nog zo vaak zeggen, dat ze nog steeds van mij hield, ik werd steeds moeier van de aanblik van mijzelf. En toen volgde het bericht via de NOS dat klinieken sinds de coronacrisis steeds meer aanmeldingen kregen voor haartransplantaties. Een aantal van hen heeft inmiddels lange wachtlijsten. Waarom? Omdat het overgebleven vakantiegeld toch ergens aan uitgegeven moet worden. Bovendien maakt het niet uit als je na de operatie met korstjes op je hoofd zit, want je zit toch thuis.
Paardenstaart
Ik heb nu mijn besluit genomen. Ook mijn vakantiepotje was vorig jaar niet geheel opgegaan. Ik ga ervoor. Ik droom opeens weer van prachtige kuiven, lokken, een paardenstaart, desnoods een matje. Mijn lange lokken zie ik straks weer golven door de winkelstraat, wapperen in de wind. Met een nonchalant gebaar veeg ik weer mijn haar weg voor mijn ogen. In de drogist vraag ik binnenkort met luide stem, waar de shampoos staan, om vervolgens demonstratief acht flessen tegelijk af te rekenen. Ja, ik heb er zin in. En daarna ga ik iets doen aan mijn laaghangende oogleden. Vervolgens mijn bierbuikje, hangbillen en kalknagels. Wordt vervolgd.
Falder.nl is de grootste site voor mannen van 50-plus van Nederland. Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
