Het gebaar  van Terry Jones is een goede herinnering aan alle Falderaars hun eigen donorvoorkeur in te vullen

Terry Jones, de Monty Python-legende, is vorige week overleden aan een zeldzame vorm van dementie. Een tragisch verlies, maar hij laat ons gelukkig niet met lege handen achter. Hij heeft na overleg met zijn familie besloten zijn hersenen te doneren aan de wetenschap, om te verzekeren dat er toch wel een beetje gelachen wordt tijdens het dementieonderzoek. Zullen ze de Parrot-sketch van Monty Python citeren in het mortuarium? Het afscheidscadeau van Jones is tevens een goede herinnering aan alle Falder-lezers boven de 45 – om hun eigen donorvoorkeur in te vullen. Op 1 juni 2020 gaat namelijk de controversiële nieuwe donorwetgeving in. Vanaf aankomende zomer (vast om de drukke zomersterfte mee te pakken) is iedereen bij voorbaat donor, tenzij je nadrukkelijk aangeeft dat die geniepige wetenschappers met hun scalpels van je lijf moeten blijven. Je lichaam is, bij wijze van analogie, vanaf deze bewuste datum slechts een pandjeshuis voor de organen van de samenleving; ingewanden te leen, tot je ze opeist. Als het om seks zou gaan dan was het donorregister een bona fide #MeToo-geval geweest: ‘ze zei geen nee, dus ik ging er vanuit dat ze het allemaal wel prima vond!’

Je lichaam kan mooie dingen betekenen, maar ook het lichaam zijn waarop studenten een welverdiende 1 halen

Voor diegenen die nog twijfelen over hun donorkeuze is het misschien handig om door de Belangrijke vragen en antwoorden pagina van het donorregister te scrollen. Daar behandelt de Nederlandse Transplantatie Stichting enkele vragen die potentiële donors kunnen hebben. Vragen als: Ben ik wel dood als ik donor ben? (het antwoord is: Ja, na enkele klachten heeft het Donorregister besloten alleen nog organen van overleden donoren te vorderen), en: Ziet mijn lichaam er na donatie wel netjes uit? (antwoord: Ja, nabestaanden hebben ons recentelijk zelfs op het hart gedrukt dat onze kleurrijke pleisters en zorgvuldige hechtingen de donor juist mooier hebben gemaakt dan deze voor het overlijden ooit was!). Natuurlijk, elk weldenkend mens wil zijn lichaam wel beschikbaar stellen, mits de organen naar een baanbrekend onderzoek gaan. Als mijn milt het enige resterende ingrediënt voor een geneesmiddel van kanker is, dan mogen ze hem morgen komen ophalen. Maar, het gevaar bestaat ook dat jouw lichaam voor een zinlozer doel wordt ingezet. Wellicht worden jouw overblijfselen wel canvas voor de eerste klas snijden (snijden 101) op chirurgenschool. Dan staat een brakke eerstejaars student straks achteloos met zijn scalpel in je rechterhartkamer te wroeten, terwijl hij probeert de aandacht te trekken van het mooiste meisje van de klas, dat achterin het lab Candy Crush aan het spelen is om de tijd te doden. Je lichaam kan hele mooie dingen betekenen, maar je kan tevens ook het lichaam zijn waarop studenten een welverdiende 1 halen.

“Wij willen u graag doorverwijzen naar de slagerij…”

Daarbij staat het ook nog niet meteen vast dat De Wetenschap jouw lichaam ook daadwerkelijk wil hebben. Terry Jones heeft – los van zijn ziekte – wel het krediet om zijn hersens aan de wetenschap te doneren, menig comedyfanaat zou graag in die hersens willen woelen. Maar voor de gewone man kan het doneren van de hersens een vrij arrogant gebaar zijn: ‘Ik ben zó leuk, de wetenschap moet onderzoeken hoe iemands hersens toch zó leuk kunnen zijn”. Het is dan extra gênant als blijkt dat wetenschappers helemaal niks met jouw hersens aankunnen:

“Na zorgvuldige overweging, heeft De Wetenschap besloten voor uw hersens te bedanken. Wij willen u graag doorverwijzen naar de slagerij aan de overkant van de straat, zodat uw hersens wellicht de basis kunnen vormen voor een uitstekende frikandel.”

Het is uiteraard de hoop dat de hersens van Jones kunnen helpen in de strijd tegen dementie. Maar, Monty Python fans hopen ook dat er nog één goeie grap in die hersens zit. Een grap die er, bij de eerste incisie, uitschiet als lucht uit een lekke ballon, en het hele medische personeel in de OK platlegt van het lachen. Een laatste grap, voordat de wetenschappers, vrij letterlijk, het mes zetten in het brein van Monty Python.