Joep Stassen

Joep Stassen

Iceman, hoe word ik dat?

Falder-columnist Joep Stassen wil iceman worden. Deze winter zwom hij in zee. Nu traint hij in het rivierwater. Daar raakt hij betrokken in een territoritumgevecht met wedstrijdroeiers.

14 juni

We hebben een gemakkelijke in- en uitgang gevonden bij de roeivereniging. Er drijft daar een laag vlonder in het water. Handig voor de roeiers. Hun boten zijn heel laag en komen nauwelijks boven het water uit. Voordat ze instappen rusten de riemen op het vlonder en blijft de boot in evenwicht. Het is wel zaak dat ze tegelijk eerst een been in de boot zetten (‘één!’) en dan – tegelijk – het andere been (‘twéé!’).

Iceman

Maar dat kunnen ze. Alles wat hier gebeurt – alle bewegingen, elk gebaar, elke woord – is geregisseerd. Stipt om half acht gaan de poorten van het botenhuis open. In gelijke tred dragen vier roeiers de boot boven hun hoofd naar buiten. Een eervolle militaire begrafenis voor een gevallen soldaat. Alleen het volkslied en de vlag ontbreken. En het lijk.
Ze leggen een kort parcours af over de steiger met scherpe hoeken van negentig graden. Hun plastic schoentjes klakken op het hout. Aangekomen bij het water laten ze in drie bewegingen de boot zakken zoals een dienstplichtige in drie commando’s zijn geweer aanlegt. Via de heup (‘één!’), door de knieën (‘twéé!’) in het water (‘dríe!’). De boot draait om z’n as en komt met de buik in het water te liggen. Er valt inderdaad geen lijk uit.
Ze komen overeind, draaien om hun as en in formatie lopen drie terug om de riemen te halen. Eén blijft gehurkt achter om de boot vast te houden. Hij staart over het water maar hij ziet ons niet.

De boot wankelt

Apart slag, die roeiers. Ze worden aangeduid met de kleur blauw in de modellen die ik wel eens voorbij zie komen: secuur, door feiten gedreven en georganiseerd.  Accountants, politiemensen, verzekeraars. Bij deze roeivereniging zitten leden met verantwoordelijke banen. Hoe die omgaan met veranderingen is mij een raadsel. Disruptie is in de mode, maar niet hier. Als wij voorbij zwemmen, is een groot deel al van slag. Ze komen niet meer goed uit met hun passen. De boot wankelt, de koers zwabbert en de stress slaat toe. Pas als ze honderd meter verder zijn en het ritme eindelijk te pakken hebben, hoor ik ze over het water heen zuchten van verlichting.

Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina

Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.

Deel dit artikel via:
MANNENPRAAT