In de jaren vijftig was een verzekering nemen tegen ziektekosten niet verplicht. Sommige mensen waren zo onverstandig of nonchalant of hadden zo weinig geld, dat ze onverzekerd bleven. Met alle vreselijke gevolgen van dien als men ziek werd: mensen kwijnden weg of gingen zelfs dood terwijl er wel degelijk een medicijn beschikbaar was. Iets soortgelijks dreigt nu opnieuw te gebeuren. Doordat pharmaceuten torenhoge prijzen vragen voor sommige medicijnen, nemen verzekeraars ze niet meer op in hun pakket met als gevolg dat mensen, kinderen soms, onnodig wegkwijnen. Een voorbeeld hiervan is Spinraza, een duur medicijn tegen een zeldzame spierziekte. De jaren vijftig keren terug!
Hevige pijnen
Van dichtbij heb ik meegemaakt hoe onontbeerlijk medicijnen kunnen zijn, toen mijn vrouw in de laatste maanden van haar leven hevige pijnen had als gevolg van haar ziekte (ik ben nog van de generatie die het tegenstaat om al te gedetailleerd in te gaan op wat ze had. Neemt u maar van mij aan dat het een rotziekte was). Gelukkig kreeg ze krachtige opiaten waardoor de pijn draaglijk werd en mede daardoor beschouw ik de laatste tijd met haar, nu al weer dertien jaar geleden, als een hele gelukkige. Zij heeft waardig afscheid genomen van het leven.
Eigen gewin
Er is al tientallen jaren een trend gaande die mij verontrust: het eigen gewin wordt op de voorgrond gesteld en het belang van anderen naar de achtergrond verbannen. We zagen dit ook bij de bankiers. Vroeger waren dat mannen (sorry dames, maar in de tijd waarover ik nu spreek waren er geen vrouwen werkzaam in het hogere echelon) met een zeker moreel besef. Ze verdienden goed, terecht, maar niet die astronomische bedragen die er nu verdiend worden. Ze waren zich bewust van het feit dat ze het zuurverdiende geld van anderen beheerden en dat ze daar voorzichtig mee om moesten springen.
Er zijn nou eenmaal beroepen waarbij men een zekere verantwoordelijkheid draagt of zou moeten dragen: artsen, rechters, bankiers en, jazeker, pharmaceuten.
Logica van het meer
Een levensreddend medicijn is nou eenmaal wat anders dan een tweedehands auto. Helaas is dat besef langzamerhand verdwenen: men is alleen bezig met eigen gewin. Verblind door de logica van het meer, beschouwen de grote bazen van de pharmaceutische industrie patiënten als sponzen die men kan uitwringen tot er geen water meer uit komt.
Pharmaceuten zijn tweedehands autoverkopers in een sjiek pak. Een vlag op een strontschuit. Tuig van de richel.
Excuses voor deze grove taal, maar in tijd van nood schilt men aardappels met een bijl.
