Natuurlijk wil je niet, maar als je eenmaal in je kist ligt, is het wel zo handig. Een muzieklijst als iedereen straks om je heen zit in je tijdelijke mausoleum. Mijn vriendin vroeg me pas geleden wat er gedraaid moet worden als ik eenmaal de eeuwige jachtvelden opzoek. Ben ik nog lang niet van plan, maar zo lang je in Nederland ongestraft met een lijn coke in je lijf 236 km per uur op de A2 iemand aan flarden mag rijden, dan ben je een gewaarschuwd mens. Ik vind nadenken over de dood niet erg. Ik ben gewoon enthousiast aan de gang gegaan. Leuk voor een regenachtige zondagmiddag, toch?
Eenmaal stijf en koud moet er iets te horen zijn van Bach (das wohltemperierte klavier) , Joe Satriani (Surfing with the alien) , Brel (Mijn vlak land), het Goede Doel (vriendschap is een illusie), Sting (alles uit zijn beste jaren en dus niet toen hij dacht dat hij in de Middeleeuwen leefde), Led Zeppelin (iets anders dan Stairway to heaven, anders duurt de ceremonie zo lang), Frank Zappa (Don’t you eat that yellow snow, vooral om mijn schoonmoeder, als die nog leeft dan, te treiteren) en in elk geval een nummer van The Stones. Ongeacht welk. En David Guetta? Absoluut! Deze DJ van wereldformaat staat garant voor een superfeestje. Want zo wil ik ook gaan: in de wetenschap dat iedereen vrolijk door danst als ik eenmaal richting wolken ben. Maar fuck zeg, bij elk nummer dat ik koos, wilde ik heel erg graag zelf bij dit feestje zijn! De muzieklijst heb ik inmiddels. De kist gelukkig nog niet.
