Het Dartmouth College in Amerika onderzocht de geluksgevoelens in 132 landen. Voor het onderzoek werden duizenden mensen benaderd met de vraag: welk rapportcijfer geef jij momenteel jouw leven? Wat bleek? Gevorderde veertigers gaven de laagste beoordeling: tussen de 7.7 en 7.9. Een midlifecrisis is eigenlijk ‘gewoon’ een 2e puberteit. Je zit niet lekker in je vel, je vraagt je af wat je tot nu toe met je leven hebt gedaan (meestal ontluisterend weinig), de zinloosheid van het bestaan grijpt je aan, je baan kan je gestolen worden, je vrouw, tja, ook al niet meer zo crispy en opwindend en de vooruitzichten zijn ook al beroerd.
Kortom, je voelt je een soort Gordon, zoekt nog net geen hoge boom en een stevig touw, maar het scheelt weinig.
Professor David Blanchflower van het bewuste onderzoek zegt dat je geluksgevoel door je leven heen is te vergelijken met een superachtbaan. Diepe dalen, hoge pieken. Voor je dertigste en kort na je 65e voelen we ons gemiddeld heel goed. Het dal vormt zich rond 46-55 jaar en later als 85 plusser.
Vol goede hoop
Volgens de prof start het leven met goede hoop. Je denkt dat je de hele wereld nog aankan. Die ambitie echter is uiteindelijk ook onze valkuil, zo blijkt, want al snel is duidelijk dat we er niks van bakken. Doelen worden niet bereikt, het leven is toch niet wat je ervan verwacht en eenmaal 47.2 (dit houden we er in, heel grappig) zijn we vaak teleurgesteld in onszelf. Wanhoop niet als je rond die leeftijd zit, want alles wordt weer beter, zegt de prof.
Er zit nog een piek van welbevinden aan te komen: als we rond de zeventig zijn, voelen we onszelf weer alsof we dertig zijn.
Hoe ga je de midlifecrisis te lijf? De een accepteert het, de ander niet. De een laat zich botoxen, ondergaat een haartransplantatie, de ander gaat marathons lopen of obsessief gezond eten of dumpt zijn vrouw voor een jonger iemand. Alles om maar jong te blijven. Ik- Falder Sjaak – herken dat enigszins: naarmate ik ouder word, wil ik het verval stoppen. Of dat begon bij 47.2 weet ik niet meer, maar de Big 5 0 is wel een alarmbel van jewelste. Want dan realiseer je je dat de top van de berg is bereikt. Overigens heb ik verder niet heel veel last gehad van een midlifecrisis. Ik kocht geen motor, ging niet vreemd (deed ik alleen in mijn hoofd) en verfde mijn haar niet. Ik ben gewoon 8 x van baan gewisseld, dat helpt ook een beetje. Maar de zinloosheid van het bestaan heb ik altijd gevoeld, wat dat betreft had ik daar geen crisis voor nodig. Tikje overdreven dan, hé?!
Helder nadenken
Filosoof Kieran Setiya zegt dat helder nadenken de enige manier is om de midlifecrisis door te komen. Focus niet te veel op het verleden of doelen voor de toekomst, maar vind betekenis in het heden. Een midlifecrisis is niet voor altijd. Sterker nog, ver na ons zestigste voelen we ons weer gelukkiger dan ooit. Een kwestie van even doorbijten. Maar dan nadert het einde van de rit alweer en dan heb je weer een andere ‘crisis’. Want dan ga je je volgens mij ook weer afvragen of je wel het juiste leven het geleid. Je kunt maar beter niet piekeren en genieten van het NU.
Bron: de Telegraaf
Foto’s: 123RF
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
