Hoorde dat mevrouw Smit is overleden. Gepakt door dat smerige Corona. Ze woonde een galerij beneden ons. Vorige week werd ze opgehaald door een ambulance die met gillende sirenes weg reed. Nee, ze was verre van een hartsvriendin van me. Mopperde altijd op mij. Gaf mij standaard de schuld van de sigarenlucht in de lift.
Ga dat gemopper missen
Maar toch, diep in ons hart waren we wel gehecht aan elkaar. We waren de oudsten van dit gebouw. Ik herinner me nog, dat we een paar maanden geleden opeens wel een leuk gesprek hadden. Dat je eenzamer wordt als je ouder bent. Je wilt wel contact, maar het lijkt net of de mensen om je heen je mijden. Of zich snel irriteren aan je. Laatst lukte het niet om met de sleutel de portaaldeur te openen. Eerlijk is eerlijk. Ik had ook een biertje te veel op. Was die avond zo gezellig in mijn stamkroeggie. Stond er zo’n jong stel achter me toch een partij te zuchten. Mijn handen begonnen er maar meer te trillen, waardoor het nog langer duurde. Nooit gedacht dat ik dat gemopper van mevrouw Smit nog eens zou missen. Ik hoop wel dat ze niet teveel heeft geleden. Of dat iemand nog haar hand heeft mogen vastgehouden, toen ze het moeilijk had tijdens haar laatste momenten. Je leest tegenwoordig van die verhalen dat je helemaal alleen dood ligt te gaan op de Intensive Care. Bij ‘Hart voor Nederland’ vertelde ze dat de familie alleen nog maar via de iPad mag meekijken. Nou, als ik sterf, dan hoef ik geen iPad op mijn snoet. Mijn laatste adem uitblazen met uitzicht op een Candy Crush-app, daarvoor ben ik echt toch niet op deze wereld gezet.
Neus peuteren
Zit ik net in mijn neus te peuteren, denk ik automatisch, ‘oh niet doen.’ Ik heb de hele dag nog niet mijn handen gewassen. Aan de andere kant, wie heb ik nu de laatste tijd nog gezien? Ik peuter gewoon nog even verder. Een oude hond leer je niet snel nieuwe trucjes, haha.
Goudvis
Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Stond er opeens iemand met een duikbril voor de deur. Het was de dame van de thuiszorg, die eens in de week mijn flat komt schoonmaken. Ik schrok enorm en schoot daarna in de lach. Alsof ik een goudvis ben in een kom met water. Ik had deze dame nog nooit gezien. Toen ik haar binnen had gelaten, vertelde ze me dat ze nergens mondkapjes kon bemachtigen. Iemand op haar werk had haar verteld dat duikbrillen wel veilig waren, dus heeft ze die van haar zoontje maar opgezet. Arme vrouw, ze moet al die oudjes zoals ik uit de brand helpen, maar kan zichzelf of juist die anderen niet eens voldoende beschermen. Goede deugdelijke mondkapjes moeten toch volop verkrijgbaar zijn voor lieve mensen zoals zij?
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
