Het standbeeld van Robben – graag op een plek waar veel jonge voetballers langskomen – zal namelijk voor altijd herinneren aan de treurgang van het nationale elftal. Laat het beeld een waarschuwing zijn voor komende generaties! En een oproep zijn aan jonge spelertjes om weer het vuur voor Oranje te laten ontbranden.
De spits Robben liep na afloop van Wit-Rusland als een verslagen krijger over het veld en bedankte als enige het legioen, terwijl de rest van zijn getorpedeerde team al lang had gedoucht en tevreden glimlachend de diamanten van Gassan Diamonds liet rondgaan.
Robben is ook niet vlekkeloos, en vaak geblesseerd geweest, maar hij belichaamt als enige nog de hoop en de onverzettelijkheid die wij ooit herkenden in de spelers met een leeuwenhart. Niet de velgen van de Ferrari, de diamanten in de trouwringen of de haut couture hoed met bijpassende shawl waren toen gespreksonderwerp, maar de tactiek en de peptalk naar elkaar. Iedereen die maar even twijfelde, kreeg er ongenadig van langs. Nooit versagen, hoofd fier omhoog.
Robben is de laatste, flinterdunne vonk die het Oranjevuur opnieuw kan ontsteken. En die afrekent met de laissez faire, met de afgestompte mentaliteit, met de weekdieren, met de Jantjes van Leiden, met de maffia uit Zeist. Robben verdient een standbeeld. Laat hem voor eeuwig herinneren aan de mannen die wel altijd standhielden. In de geest van Johan Cruyff, Van Hanegem, Israël, Van Basten, Koeman, Gullit, Van Breukelen, Rijkaard, Bergkamp. Aan de Leeuwen die wel brulden. Aan hen die wel hun tanden lieten zien.
