Lieve meisjes die met ons meegroeien. Lieve knapperds van toen. Het is aangetoond, dat wij mannen griep heftiger ervaren dan de dames op deze aardkloot. Maar dit punt willen wij niet maken. Is niet nodig. Wij lijden met griep, dat staat vast. Onze benen zijn als was. Ons hoofd is een Cumuluswolk, onze neus is aan de binnenkant bekleedt met schuurpapier.
Boomreuzen
Maar geloof ons, dat is niet wat ons écht ziek maakt. Wat ons nog rotter doet voelen is, dat wij boomreuzen zijn geveld. Ons lichaam is ineens niet meer onze tempel. Wij kunnen niet meer sterk zijn, jullie beschermen. Discriminerend dit laatste? Misschien. Maar geloof ons, ook in deze tijd van emancipatie: diep in ons hart is het bij velen van ons nog steeds, ‘me Tarzan, you Jane’.
Reden van bestaan weggevaagd
Bij griep is onze hele reden van bestaan weggevaagd. Dus wij zijn zielig. Dat laten wij blijken. Wij tonen onze zwakte. Wij kreunen, zwelgen in zelfmedelijden, wijzen op onze pijntjes en kijken smekend omhoog of wij begrip mogen ontvangen. Beticht ons niet van aanstelleritis. Breng ons soep, aai ons over onze bol. Wees nog liever dan dat jullie altijd al zijn.
Als wij weer op de been zijn, gaan wij de dagelijkse battle of life weer aan. Dan kunnen jullie weer steunen op de sterke schouder die jullie zo regelmatig nodig hebben.
