In alle nationale kranten werd aan het einde van vorig jaar zijn overlijdensadvertentie geplaatst. Jean Jacques van Belle (88), oprichter van het KLM-blad Holland Herald, designer, nationaal Volvo-dealer in Italië, had na een glamorous en tumultueus leven, zelfmoord gepleegd. Dood? Nee springlevend. Want enige tijd daarna werd hij gesignaleerd in Tirana in Albanië. Wat bleek. Hij had zelf zijn overlijdensadvertentie geschreven en die elke krant gestuurd nog voor zijn zelfmoordpoging. Die echter faliekant mislukte. De pillen bleken placebo’s.
Hij hoorde nergens meer bij
Deze week deed hij zijn verhaal in RTL Late Night bij Twan Huys. Jean- Jacques wilde uit het leven stappen omdat iedereen hem vergeten was. Waarom? Hij hoorde nérgens meer bij. De man die ooit midden in het internationale glamoureuze leven stond, die vrijwel alle machtige mannen in Nederland voor zijn wagentje kon spannen om dingen geregeld te krijgen, kwijnde weg. Sinds zijn pensioen was hij een nobody. En met hem velen: Jean-Jacques vertelde Toine het verhaal van de oud KLM-directeur die vroeger hele stapels uitnodigen kreeg voor party’s, premières en andere evenementen. Na zijn afzwaaien nodigde niemand hem meer uit.
Tsja, daar sta je dan. Een prachtige baan met alle opwinding die daaraan gekoppeld is. Het is het verhaal dat velen herkennen en dat op velerlei manieren is verfilmd. Zoals in ‘ About Schmidt’ , waar Jack Nicholson afscheid nam als verzekeringsagent en plots het restant van zijn leven verafschuwde, omdat hij met zijn vrouw opgescheept zat. Wat moest hij met haar? Hij had haar niets meer te zeggen. Hadden Jack, Jean-Jacques en de KLM-directeur dat maar eerder beseft. Dat er ook een leven bestaat na je carrière.
Grootste valstrik
Tuurlijk, je kunt altijd je pensioen uitstellen. Je kunt zelfs sterven in het harnas. Maar voor de meesten is er eens de dag dat je stopt met werken. Grootste valstrik van een belangrijke baan is, dat je denkt dat je populair bent. Uhh, sorry hoor. Wake up. Ze doen aardig, omdat ze ‘iets’ van je willen. Na je carrière zijn ze spoorloos verdwenen. Wat ik zou doen in die situatie? Zo ver ben ik nog niet. Misschien kwijn ik weg. Misschien word ik als Jean Jacques. Maar voorlopig gok ik erop, dat ik me met de paar écht goede vrienden en vriendinnen en mijn vrouw me prima zal vermaken. Meer heb ik niet nodig. Ik zie mijzelf al zitten, straks op het bankje met mijn grijze generatiegenoten, de hedendaagse wereld die voorbij trekt becommentariëren en mijmeren over toen. Ik teken ervoor.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
