Het was altijd een ver-van-mijn-bed-show. In Ter Apel, in kleine dorpen ergens in de grensstreek, maar altijd niet in mijn buurt. Vluchtelingenopvang. Ik stond er altijd redelijk ruimdenkend in. Goed, er zullen zeker personen die misbruik willen maken van het systeem, maar de overgrote meerderheid komt uit een puinhoopland, of erger, had nu dood geweest als ze zich niet hier hadden gemeld. Deze mensen moeten geholpen worden. Omgekeerd hoop ik dat ook, als ik ooit in zo’n situatie kom te verkeren. Ik keek dan altijd redelijk cynisch naar de beelden op TV als een heel dorp in opstand kwam, als daar een grote groep van deze mensen zou worden ondergebracht.
Afschuwelijk saaie boel
En toen kregen we een brief van de gemeente. Op 500 meter afstand van ons huis wordt een opvang gerealiseerd. Op een verlaten plek op een industrieterrein, hier in Sassenheim. Voor een heel specifieke vluchtelingengroep: 80 jongens tussen de 14- en 18 jaar. In ons dorp waar je, juist als je op die leeftijd bent, het een afschuwelijk saaie boel vindt. Sindsdien ben ik een gespleten persoonlijkheid. De ene kant van mij ziet groepen jongens hier al door de straat lopen. Verveeld, geen ene malle moer te beleven. Wat moeten ze met hun energie? Gaat dit mislopen? Krijg ik daarmee te maken? De andere kant zegt dat ik niet moet zeuren. Eerst maar eens afwachten. Als niemand opvang zou realiseren, dan kan er niemand worden opgevangen. Dus ook ik zal mijn steentje moeten bijdragen.
Wat zou jij doen? Protesteren of accepteren?
Falder.nl is de grootste mannen 50+ site van Nederland.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina