Waarschuwing: dit is een serieuze overdenking:
Als zonen namen ze afscheid. Als kanonnenvlees stapten ze in de gereedstaande bussen. Arme Russen. Arme moeders, vaders en zussen. Ze zwaaiden hun kostbaarste bezit op aarde na richting front, nadat despoot Poetin de mobilisatie had geroepen. Ik vroeg mij af, hoe ik zou reageren als dit zich hier ooit in Nederland zou voordoen? Oorlog. Je moet er echt niet aan denken. Maar stèl. Stel dat die ooit echt een keer uitbreekt en er zijn troepen nodig. Nederland mobiliseert. Mijn zoon is nu 22, dus hij zal dan zeker aan de beurt komen. We kennen de verhalen van de Eerste en Tweede Wereldoorlog en weten hoe mensenlevens makkelijk werden opgeofferd in het grote spel om de overwinning.
Zelfmoorddrone
Verschil met toen is, dat wapens nóg krachtiger zijn geworden, technologie nóg vernuftiger. Een mens aan het front maakt simpelweg geen kans, als een zelfmoorddrone of slimme raket zomaar in zijn nabijheid ontploft. Wil ik mijn zoon (of dochters) opofferen in dit grote machtsspel? Stel dat hij sneuvelt en we zouden overwinnen. Dan staat zijn naam ergens op een herdenksteen gebeiteld en zijn we hem elk jaar weer vijf minuten dankbaar dat we weer in vrijheid leven. Is dat voldoende? Nee, voor mij als vader zeker niet. Niets is het leven van mijn zoon waard. Mijn vaderhart zegt in zo’n geval: hier zoon, hier heb je een ticket. Vertrek jij maar even naar Zuid-Amerika totdat het veilig is. Tegelijkertijd, als we geen leger zouden hebben, zou mijnheer Poetin met zijn troepen nu al op het strand in Noordwijk staan. Dus we hebben zonen en dochters nodig om hem af te schrikken en terug te knokken als het moet. Maar ja, het zal je zoon of dochter maar zijn die straks aan het front staat.
Hoe staan jullie daarin?
Falder.nl is de grootste site voor mannen van 50-plus van Nederland. Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina