Het artikel How toxic is masculinity in het blad The New Yorker pleit ervoor dat feministen meer aandacht hebben voor het lijden van de man. Want alhoewel allerlei Me too-schandalen de afgelopen jaren het mannelijke patriarchaat hebben blootgelegd, raken mannen toch steeds meer achterhaald.
Wat is dan toch de kern van mannelijkheid? Harvey Mansfield (hij heeft zijn voornaam niet mee) is hoogleraar filosofie aan Harvard en schreef er een boek over, Manliness. Hij stelt: ‘Een man beschermt degenen die hij onder zijn hoede heeft genomen tegen gevaren die zij zonder hem niet aankunnen.’
Een man beschermt
Daar raakte hij een snaar. Ik sta mijn vrouwtje wel. En toch als ik eerlijk ben, is dit wel waar mannelijkheid voor mij om draait. Ik moet denken aan mijn charmante vriend die geregeld de gezamenlijke rekening plunderde om zijn vrienden te fêteren, waardoor onze hypotheek niet werd afgeschreven. Dat werd uiteindelijk toch een ex. Om die reden.
‘Eer is een claim om iemand te beschermen, en de claim om te beschermen is een claim om te heersen,’ stelt Mansfield. En dan komt er ineens een duveltje uit een doosje. ‘Hoe kan ik je goed beschermen als ik je niet kan zeggen wat je moet doen?’
Bescherming
Beschermen gaat voor mij niet over op de vuist gaan. Ik kan me werkelijk geen moment herinneren dat ik hoopte op fysieke bescherming van een man. Het is aan de vrouw om te weten wat ze wil – toegegeven, dat kan op ieder moment veranderen – en daarnaar te handelen. En over die charmante ex gesproken: ik mag toch aannemen dat een man zich net zozeer veiliger voelt bij een vrouw die niet ongemerkt de gezamenlijke rekening plundert. Toch? Dus, mannen, wat is mannelijkheid dan wel?
