‘Ik vind die burgemeester Aboutaleb een kei. Echt waar, wat die man allemaal heeft gedaan voor Rotterdam, dat is niet niks. Hij is altijd zo sterk en vastberaden. Maar weet je wat me toch bezig blijft houden? In 2020, hè, toen bleek dat hij kanker had… En hij heeft dat niet meteen gezegd. Pas nu komt het naar buiten. Ik begrijp dat niet zo goed. Waarom zou je dat stilhouden? Ik bedoel, het is toch iets groots, iets ernstigs. Zo’n diagnose zet je hele leven op z’n kop. Je zou denken dat je dat met de mensen om je heen deelt, toch?’
Ik probeer mij voor te stellen
‘Maar misschien zit het anders. Ik probeer het me voor te stellen… Wat zou ik doen als ik in zijn schoenen stond? Als ik iets zo groots zou horen, zou ik dat meteen met iedereen willen delen? Of zou ik ook een tijdje mijn mond houden? Ik weet het niet. Aan de ene kant denk ik: je wilt toch dat je familie en vrienden weten wat er aan de hand is? Zodat ze je kunnen steunen, je bij kunnen staan. Maar aan de andere kant… misschien wil je juist eerst alles op een rijtje zetten, het zelf verwerken voordat je erover begint.’
Misschien wilde hij geen medelijden
‘Ik vraag me af hoe dat voor Aboutaleb was. Hij is natuurlijk een publieke figuur, iedereen kijkt naar hem, altijd. Misschien wilde hij geen medelijden. Dat snap ik ook wel, hoor. Stel dat iedereen je ineens anders gaat behandelen, gaat fluisteren achter je rug, of je gaat zien als ‘die zieke’. Dat is niet iets wat je wilt. Je wilt gewoon doorgaan met je werk, normaal blijven functioneren. Misschien was dat wel zijn gedachte: ik ga gewoon door, ik wil geen stempel van ‘kankerpatiënt’ op me gedrukt krijgen.’
Het lijkt mij zo lastig
‘Maar als ik eerlijk ben, ik weet niet of ik dat zou kunnen. Als ik ziek zou worden, zou ik het mijn naasten waarschijnlijk meteen vertellen. Je wilt toch dat je geliefden het weten, zodat ze je kunnen helpen? Al is het maar voor de kleine dingen, een luisterend oor of gewoon iemand die een keer het eten voor je maakt. Het lijkt me lastig om alles alleen te moeten dragen, zonder dat de mensen om je heen het weten.’
Wat als het iemand in mijn omgeving zou zijn?
‘Wat ik me ook afvraag… Wat als het iemand in mijn omgeving zou zijn? Zou ik willen dat diegene het meteen vertelt, zodat ik kan helpen? Of zou ik het begrijpen als ze eerst tijd nodig hebben om het zelf te verwerken? Ik denk dat ik zou willen dat ze het me vertellen. Niet omdat ik ze anders ga behandelen, maar gewoon zodat ik er voor ze kan zijn, wat ze ook nodig hebben. Dat lijkt me toch het belangrijkste.’
‘Dus ja, ik weet het gewoon niet.’
Beeld: Shutterstock
