Aan boord: een zwijgzame alien, die al snel de naam “Jules” krijgt. Geen lasers, geen intergalactische gevechten, geen dramatisch complot – Jules zegt niks, kijkt alleen en… luistert. En dat blijkt precies wat Milton nodig heeft. Waar zijn omgeving hem nauwelijks serieus neemt – niemand gelooft hem over de komst van het ruimteschip in zijn achtertuin – , of hem afdoet als ‘verward en oud’, biedt de alien iets wat veel mensen missen: onvoorwaardelijke aandacht. Geen oordeel, geen interrupties.
Gewoon aanwezig zijn.
Wat volgt is geen klassiek SF-verhaal, maar een subtiele film over eenzaamheid, verwaarloosde connecties en het belang van écht contact. De komst van Jules zorgt er ongemerkt voor dat twee vrouwen uit Miltons buurt opnieuw met hem in gesprek raken. Niet omdat hij ineens interessanter is geworden, maar omdat hij wordt gezien. Gehoord. En daardoor durven anderen dat ook weer bij zichzelf te doen. De alien Jules is uitsluitend een ‘verbinder’, zonder dat hij/zij dat zelf in de gaten heeft. Hij zorgt ervoor dat mensen bij elkaar komen en weer met elkaar gaan praten.
Voor mannen boven de 50 is Jules verrassend raak. De film legt zonder belerend te worden een vinger op de zere plek: we leven in een samenleving waarin ouderen makkelijk naar de zijlijn verdwijnen. Maar Jules laat zien dat er in elke man nog een verhaal schuilt, een verlangen om verbinding te maken. En dat luisteren – echt luisteren – een vergeten superkracht is.
Foto: YouTube
