Oké, misschien waren het niet 6500, maar ‘slechts’ 3700 doden die direct gelinkt konden worden aan de bouw van de stadions voor het WK Voetbal in het onmenselijk hete Qatar.

Sprak hij ironisch. Het vermoeden is dat het er in werkelijkheid veel meer zijn. Hoe dan ook, bovenstaande ophef ontstond onlangs na onderzoek van The Guardian. De discussie in van alle tijden: wel of niet naar het WK Voetbal in het Argentinië van dictator Jorge Videla gaan in 1978, wel of niet gaan naar de Olympische Zomerspelen in 2008 in Beijing, waar mensenrechten dagelijks worden geschonden.

Uiteindelijk gaan ‘we’ altijd. Omdat de politiek haar vingers er niet aan wil branden (brood en spelen voor het volk, zelfs in tijden van corona!) en van sporters niet verwacht wordt dat ze zelf kunnen nadenken. Hoe badinerend eigenlijk. Het argument luidt altijd: door te gaan, belichten we de problemen en ‘moet’ het betreffende regime wel bakzeil halen… tja.

Moderne slavernij in Qatar

Voor schut

Maar the times, they are a’changin. Althans, sporters tonen zich steeds vaker en nadrukkelijker politiek betrokken. En dat is belangrijk, omdat ze via social media enorm veel invloed (kunnen) hebben.

Zo zette Marcus Rashford van Manchester United de Britse overheid voor schut door dan maar zelf een voedselprogramma voor kansarme jongeren op te zetten. Leverde Antoine Griezmann zijn uiterst lucratieve sponsorcontract met Huawei in (citing ‘strong suspicions’ that its facial recognition tech has been used in the repression of the mostly-Muslim Uighur population). Vroeg een onder-getatoeëerde Zlatan Ibrahimović al eens op indrukwekkende wijze aandacht voor het Wereldvoedselprogramma en steunden heel veel sporters BLM openlijk.

Nu zou je qua tijdsgeest kunnen spreken van verzachtende omstandigheden wat Frank en Ronald de Boer betreft die daar in hun nadagen voetbalden – bekijk hier een filmpje van de huidige bondscoach in Qatar in 2004. Maar het gebied wordt al flink grijzer/schimmiger in de wetenschap dat broer Ronald nog altijd ambassadeur is van het WK in Qatar (katsjing!).

Ronald de Boer als ambassadeur van het WK Voetbal in Qatar

Relevante verkiezingsvraag

Want het schijnargument om wel te gaan – ‘zo’n evenement is juist een katalysator voor verandering’ – gaat zelden op. Sinds de Spelen van 2008 is China in een nog afschrikwekkender politiestaat veranderd; een heel volk wordt daar ‘heropgevoed’. En vorig jaar al zag Amnesty International ondanks toezeggingen van de FIFA en het organisatiecomité praktisch geen verbetering in de omstandigheden van de arbeiders die de WK-stadions moesten bouwen.

Daarom gaan we er Falderiaans met twee gestrekte benen in: we moeten als Nederland in 2021 niet naar Qatar én de Olympische Winterspelen in Beijing gaan. Met alle veranderingen en omwentelingen in de wereld op dit moment wordt het hoog tijd om ook conservatieve, corrupte en criminele bolwerken als de FIFA en het IOC ‘her op te voeden’; om er weer organisaties van te maken die er voor het welzijn van mensen zijn.

Alleen al het feit dat FIFA-voorzitter Gianni Infantino (Infantilo?) sprak over 3 doden in Qatar zegt genoeg, zo niet alles. Beschamend tot op het bot.

Het zou ook een interessante, relevante verkiezingsvraag zijn in deze tijden van politieke oproer en polarisatie. Welke partijen zijn voor of tegen een boycot, en vooral waarom wel of niet? Dan kun je je niet verschuilen achter populaire praatjes, dan moet je kleur bekennen.