Ik werd getriggerd door een indrukwekkend artikel in de Volkskrant van vrijdag 26 februari over disco en de helende kracht. De inleiding van het stuk beschreef meteen een hele wereld op zich: ‘Disco is toch die suffe Travolta-kitsch? Fout! Kustaw Bessems legt uit waarom het genre voor eens en altijd van dat imago af moet. Want disco is gemaakt om te ontsnappen aan de grauwe werkelijkheid. Perfect voor nu dus.’
Disco is toch die suffe Travolta-kitsch? Fout!
Bessems legt iets later uit waarom: ‘Disco wordt wel de ideale ontsnappingsmuziek in coronatijd genoemd. Broodnodige luchtigheid in lockdown. Extra ingegeven doordat een stoet popdiva’s – grotendeels toevallig – met succes discoalbums uitbracht: Dua Lipa, Lady Gaga, Jessie Ware, Róisín Murphy, Kylie Minogue, Sophie Ellis-Bextor en iets eerder al Robyn.’ Ik ben fan van Gaga en Dua Lipa. Vandaar.
En het citaat van ‘Don’ Leo Blokhuis (de muziekprof) maakte het voor mij helemaal af. ‘Ik vond de opkomst van disco afschuwelijk in die tijd’, bekent Blokhuis (59). ‘Hysterisch gedoe. Buitenissig. Mijn geliefde pop- en rockbands – Abba, Queen, tot de Rolling Stones aan toe – lieten zich verleiden tot die discobeat. Ik vond dat een ziekte. Het is nog steeds niet mijn eerste voorkeur, maar ik kijk daar nu wel heel anders naar. Als je beter luistert, hoor je hoe ongelofelijk mooi het is gemaakt, vaak dicht tegen de soul aan.’
Een hippie zoals ik kon je in 1977 niet chagrijniger krijgen dan door discomuziek op te zetten. Die glittersoul bezorgde mij instant rode vlekken in mijn nek.
Chic, Bee Gees, Donna Summer, Gloria Gaynor, Thelma Houston, het was allemaal van een bedroevende leegheid. Een heel leger van mannen en vrouwen in zijden hemdjes en strak gesneden heupbroeken en laarzen met torenhoge hakken zie ik nog zo aan mijn oog voorbij trekken. Terwijl wij in diverse malen vermaakte spijkerboeken en rafelige T-shirts en afgedragen cowboylaarzen het andere spectrum van het heelal vertegenwoordigden. Frank Zappa, The Stones, Van Halen, Led Zeppelin, Black Sabbath dat waren onze helden.
Het was in 1975 dat het onmogelijke gebeurde. Ik werd tot over mijn oren verliefd op een disco Queen. Ik 17, zij 18.
Mooi krullend haar, sexy mond, strak wit blousje, nette spijkerbroek met uitlopende pijpen, bruine hoge laarsjes. Maar vooral de glimlach. Ze was met een vent die ook krullend haar droeg, keurig in pak, colbert met van die brede revers waarop makkelijk een Boeing kon landen, een leren veter als stropdas. Hij was net aangekomen uit Curaçao. Ik was nagenoeg kansloos. Op het eerste gezicht dan. Zij oogde vermoeid en verveeld. De relatie had het stadium bereikt van een huis in ernstig verval. Toen al brutaal vroeg ik haar ten dans. Geschokt door het antwoord kon ik even niets meer uitbrengen. Eenmaal herpakt troonde ik haar naar de dansvloer.
We hebben de heel avond gedanst, gedronken en gelachen. En vooral veel gepraat. De relatie duurde uiteindelijk 7 jaar. Mooie tijd, prachtige tijd, alleen die discomuziek… Ik kan er nu probleemloos naar luisteren en volop wegdromen. Zal ongetwijfeld met de disco queen te maken hebben.
Foto: 123RF
Falder.nl is de grootste mannen 50+ site van Nederland.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
