Ik heb een nieuwe collega op het werk. En het is een beetje een vreemd bedrijf, want in eerste instantie was niet helemaal duidelijk wat hij nu precies kwam doen op onze afdeling. Wat wel duidelijk was, was dat hij een stuk jonger was dan ik. En dat hij gelijk, vanaf zijn allereerste dag, een stuk meer ruimte nodig had.
We zaten in de kantine: vier vrouwen en twee mannen. Op iedere bank zaten een man en een vrouw. En het hielp natuurlijk niet dat twee vrouwen een jurk aan hadden, maar wat ogenblikkelijk opviel was hoe we erbij zaten: de vrouwen allemaal met hun ene been over het andere. De mannen breeduit, arm op de rugleuning. Het kruis van mijn nieuwe mannelijke collega hing zo ongeveer van de bank af.
Kruip weg
Het is vast een teken van afnemende oestrogeen en progestageen spiegels, maar ineens dacht ik: wat zijn we hier nou aan het doen? Waarom neemt de man naast me, die net in zijn tweede werkweek zit, hier tweederde van de bank in beslag en kruip ik keurig weg in een hoekje, omdat ik denk dat dat zo hoort?
Ik vertelde erover aan een vriendin die lange tijd in New York woonde. Ze riep gelijk: ‘Ah man-spreading. Dat doen ze altijd in de metro in New York. En dan parkeer ik krachtig mijn knie tegen de hunne aan tot hun lichaam beseft dat er iemand naast hen zit. Ze zijn het zich gewoon niet bewust.’
Benen uit elkaar
Ook mijn nieuwe collega leek totaal niet te beseffen dat hij aan man-spreading deed. En ik vraag me af of de andere vrouwen doorhadden hoe smal ze zich hadden gemaakt. Maar iets in me pikte het niet langer. Ik schoof mijn benen uit elkaar, legde mijn arm op de rugleuning, en nam het woord. Ik moet eerlijk zeggen, dat breeduit zitten en het hoogste woord voeren was eigenlijk behoorlijk vermoeiend.
Foto: Shutterstock