Fleur: ‘Nou jongens, luister. We gaan dus in relatietherapie, mijn man en ik. Ja, je hoort het goed. ‘Want het is goed voor ons,’ zegt hij. En daar sta ik dan, met een glas wijn in de ene hand en een gezicht alsof ik net hoor dat de Albert Heijn stopt met wijn in de bonus. Maar goed, ik snap het heus wel. We hadden laatst weer zo’n discussie – over wie de vaatwasser fout inruimt. Dat is al sinds 2008 een kernthema bij ons, hoor. Nee hoor, gekkigheid. Het zit natuurlijk veel dieper dan dit. We praten wel met elkaar, maar vooral langs elkaar heen, heb ik weleens het idee. Dus ja, therapie… het moest er misschien een keer van komen.
Het is ook een trend in de USA, waar steeds meer stellen als een soort APK in therapie gaan. Zelfs huwelijken die hartstikke lekker gaan, maar gewoon uit voorzorg. Maar eerlijk, ik hoop maar dat die therapeut geen geitenwollensokkenvrouw is die wil dat ik ‘in contact kom met mijn gevoel’. Mijn gevoel zit prima waar het zit: in een diep, donker doosje onderin een kast. Laat dat lekker daar. En ik weet nu al dat mijn man helemaal losgaat, hè. Die gaat dan vertellen over hoe hij zich ‘onzichtbaar’ voelt of zo, omdat ik op zaterdagochtend liever koffie drink met mijn vriendinnen dan met hem een boom plant in de tuin. Pfff.
Het ergste vind ik nog: straks komt er zo’n moment dat we elkaar diep in de ogen moeten kijken. Met vragen als: ‘Wat zou jij willen dat ik vaker zeg?’ Anderzijds, nu kijken we veel televisie, dat kan ook niet goed zijn, toch?
En het is niet dat ik er niet voor opensta, hè. Echt, ik wil best een betere versie van mezelf worden. Maar niet eentje die de hele dag over gevoelens praat. Als hij daar gelukkig van wordt, prima, maar ik hoop vooral dat we straks gewoon weer om dezelfde grapjes kunnen lachen. Want dat was vroeger echt ons ding. Nou ja, ik zie het wel. Misschien hebben ze daar ook wijn.’
Foto: Getty
