‘Dronken worden tussen honderd opgefokte Ernest Hemingway’s…’

Ik smaakte in 2005 het geluk om in Sloppy Joe’s Bar te belanden, in Key West (Florida). Exact op de dag dat daar de jaarlijkse Ernest Hemingway Look Alike Contest plaatvond. Schrijver Hemingway woonde van 1931 tot 1939 op Key West, waar hij nog immer een gigantische populariteit geniet. ’s Avonds werd ik starnakel zat tussen tientallen Hemingway-baarddragers, allen 50-plussers. Ik hallucineerde van geluk en dacht: “Dronken worden tussen honderd opgefokte Ernest Hemingway’s, die voortdurend vol trots hun baard strelen als ware het een cavia. Dit moment maak ik nooit meer mee.”

Tot ik vorige week bij mijn Rotterdamse schoremkapper terecht kwam tussen een verzameling ongegeneerde baarddragers, die mijn Florida-ervaring volledig overschaduwden.

‘We hebben het hier niet over de getrimde baard, de snorbaard, de chin strap, de balbo-baard, laat staan over de 5 o’ clock shadow. We praten over de Garibaldi-baarddragers.’

De Garibaldi-baardstijl is het jongste type baard van minimaal 10 centimeter lengte. De snor is nog netjes, maar onder de kin krijgt de baard de woelige uitstraling van een opzettelijke viezerikenlook, die de baarddrager op een verdwaalde Viking doet lijken. Of – nog erger – op Raspoetin, de woeste Russische tsarinnenveroveraar, destijds vermaard om zijn grootste piemel van Sint Petersburg (nog immer op sterk water te bewonderen). Of gewoon op een zwaar absintische zwerver tussen de schuifdeuren van een AH.

De lol is je daarbij zo gesoigneerd mogelijk te kleden, zodat je iedereen met je look omver kegelt.

De baard mag zo lang worden als genetisch mogelijk is. Okay, je kunt er misschien niet elke baan meer mee krijgen, maar je belandt gegarandeerd op de eerste stoel aan het raam van de hipste hipsterbarbier aan de Rotterdam Binnenweg.

Een volle baard geeft zelfs de grootste kleuter een volwassen aanbik. Op een koopje zie je er uit als een houthakkende alfaman. Voor de mannen die niet vooraan stonden bij het uitdelen van de haarzakjes is de Garibaldiman een pain in the ass.

In een vol café (vanaf einde maart kan het weer) leg je het met je master titel, artsenbul plus leuke grapjes bij de vrouwen hoe dan ook af tegen de zwijgende gorilla op de hoek van de bar. Jij, met je baardgroei van een kostschoolmeisje, blijft onzichtbaar. En dat is niet eerlijk.

Er is hoop. Met de Garibaldi-baard is de baard aan het einde van zijn product-cyclus gekomen. Langer en heviger kan de baard niet meer worden. Tenzij de volgende stap een baard van borstharen is of een baard op je rug. Ik geloof niet dat veel vrouwen daar op zitten te wachten (al weet je het met vrouwen maar nooit).

Ik voorspel voor 2021 goed nieuws voor de man met de deerniswekkende Willem-Alexanderbaard: de grote terugkeer van de gladgeschoren kin.

Houd moed, baardloze Falderaar!