Hoe dans je in godsnaam als je 61 bent?

Slow dansen

Dansen in de jaren 70 en 80. Tja, hoe ging dat ook alweer? Het was in onze beleving vooral veel bewegen, armen en benen zochten de ruimte. Niet te wild, want dan was je gewoon dronken of stoned. Je danste ook altijd met een meisje. Als single viel je meteen op want dan zocht je aansluiting bij een groepje vreemden. Favoriet was natuurlijk het slijpen, lekker dicht tegen elkaar aan slow dansen. Eindelijk met Marja uit klas 3 in je armen. Onvergetelijk. Haar parfum.

Anno 2019 is het dansen meer lichtjes meedeinen op de beat. Minimaal bewegen, luidt het parool. Bijna aan de vloer gelijmd vanuit de heupen wiegen en veel met armen in de lucht meeklappen met de dj. Of met een arm deppende bewegingen maken. Alsof je aangeeft of het wat zachter kan. Geen Hitlergroet brengen, dat is sowieso not done natuurlijk. Hein en Sjaak kijken gewoon heel goed hoe de jonkies bewegen. Ik – Falder Sjaak – kan knetter jaloers zijn op meiden die nauwelijks bewegen, maar toch in elke vezel van hun lichaam de beat voelen en uiten. Als een trillend rietje staan ze voor Armin, in bijna rituele verafgoding.

Larie

Totdat de beat wordt opgeschroefd en springen en armbeweging bij elkaar komen tot 1 stomend geheel. We gaan gewoon mee met de flow. Niemand kijkt vreemd op. Generaties schuiven moeiteloos in elkaar. En toch, en toch voelt het voor jezelf eigenaardig. Ben ik hier niet te oud voor? Die gedachte verwerpen we onmiddellijk. We genieten optimaal. Weet je wat de grootste winst is? Je hebt overal larie aan. Vroeger stond je nog weleens om je heen te kijken of niet stiekem iemand je stond uit te lachen. He, moet je die gek zien! Nu geen last meer van. Totaal niet. Dansen is voor altijd en alle leeftijden.

Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina

Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.