Mijn gescheiden vriend zei tegen mij: ‘Elke date mislukt. Ik denk dat ik een ernstige ‘borsten-staar-dwangneurose’ heb. Wat moet ik daaraan doen, dr. Harri? Jawel, er is hoop.
Binnen twee seconden duiken zijn pupillen weer neer op het truitje van mevrouw.
Ik heb een gescheiden vriend van 48-plus die elke date in het water ziet vallen door zijn ‘borstkijkdwangneurose’, zoals hij dat noemt. Hij doet zijn uiterste best om leuke dingen te zeggen en daarbij zijn vrouwelijke gesprekspartner recht in de ogen te kijken. Maar binnen twee seconden duiken zijn pupillen weer neer op het truitje van mevrouw.
Mijn vriend vroeg me: ‘Dr. Harri’ (hij ziet mij als een expert omdat ik vele blauwtjes liep), ‘wat moet ik hieraan doen? Ik heb het idee dat ze me een viespeuk vinden. Het blijft altijd maar bij één ontmoeting.’
‘Hoe lang heb je dit al?’ vroeg ik.
‘Eigenlijk mijn hele leven. Het begon al op de lagere school, als de juf naast stond om sommetjes uit te leggen. Mijn moeder moest naar school komen en waarschuwde me elke dag. Mijn ex-vrouw vond het een puberale gewoonte en na elk feestje hadden we ruzie omdat ze me weer eens verkeerd had zien praten. Daardoor is het een echte dwangreurose geworden. Bij elk gesprek worden die borsten twee grote roze olifanten waarnaar ik wel moet kijken, of ik wil of niet. Het domineert zo langzamerhand mijn hele bestaan.’
Kijk en huiver: definitieve einde van ogendwarrelende kantoorchef.
Het zal je verbazen, geachte FALDER-aar, hoeveel (non-) wetenschappelijke literatuur er over ‘staring at boobs’ bestaat. Veel Amerikaans spul natuurlijk. Barstend van gratuite adviezen als: ‘focus op haar ogen, kijk welke kleur ze hebben’. Of: ‘Tel langzaam tot 10 als je de aandrang voelt opkomen.’ Dat zal een leuk gesprek worden.
Of: ‘Denk aan de consequenties als ze je betrapt op borststaren.’ Ja, dat is juist het problem waar we over praten.
Een studie in de Archives of Internal Medicine ondersteunt de stelling dat borststaren ‘misschien een ongemak of een inbreuk op de privacy van veel vrouwen is’, maar: ‘het creëert een positieve manier van denken bij mannen’ en ‘heeft een positief effect op de gezondheid van mannen; ze leven er langer door’.
Hahaha. Dit is natuurlijk gebazel avant #metoo, daar komt niemand meer mee weg.
De mooiste – vaak terugkerende – verklaring is: ‘Mannen houden nu eenmaal van billen en borsten. Daartoe zijn zij evolutionair voorbestemd.’ Aha! Dat is het 1000-dingendoekje van alle mannelijke smoezen. Die smoes gebruik ik thuis ook vaak. ‘Waarom kijk je zoveel TV?’ ‘Dat is evolutionair zo bepaald, sorry schat.’
‘Waarom stofzuig je nooit?’ ‘Dat is…’ Enzovoort.
Ik deed nog even een n=1 onderzoekje. Antwoord: ‘Ja gebeurt vaak. Vooral bij wat blotere bloesjes. En is wel irritant. Heb wel eens geprobeerd om dan in het koninklijke ‘wij’ over te gaan… maar die hint werd niet begrepen.’ Een hint die wel overkwam (helaas minder geschikt voor de dagelijkse praktijk) vind je in bovenstaande filmpje. Helemaal afkijken!
Wat is de oplossing? Cabaretier Wim Helsen bezong de lof van ‘vrouwen met zúlke kleine borsten dat je hen wel in de ogen moét kijken’.Maar hoe weet je dan van tevoren? Er staat geen tick-box voor ‘kleine borsten’ op de meeste dating sites.
Voorlopig adviseerde ik mijn vriend: ‘Ga náást elkaar aan een tafeltje zitten. Dan kun je je hooguit bezondigen aan ‘secret watching’, dat valt minder op, het is minder interessant, en zo kun je langzaam afbouwen.’
Mijn ultieme oplossing voor hem is: voorlopig alleen in herfst en winter daten. Ik houd u op de hoogte van zijn vorderingen.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.