‘De eerste paar maanden na de scheiding waren super zwaar. Ik werd helemaal op mezelf teruggeworpen. Belangrijk in deze fase, vind ik althans, is het erkennen van je gevoelens.
Ik besefte dat het normaal is om je soms eenzaam of misschien beter: alleen te voelen, en dat het oké is om deze emoties te ervaren. Maar dat is wel een keihard gegeven en de neiging om continu mensen op te zoeken en ‘uit te huilen’ is groot.
Ik ben dus ook bewust tijd voor mezelf gaan inplannen. Want alleen zijn betekent ook mezelf confronteren. Mezelf open te stellen en kwetsbaar te zijn over mijn gevoelens van het alleen zijn. Ik heb veel gepraat met mensen die ik vertrouw, die niet meteen riepen dat ik maar zo snel mogelijk een andere vrouw moest gaan zoeken. Daar heb ik niks aan. Het ging mij juist om de sociale activiteiten, zoals een wandeling met een vriend, een kopje koffie met een collega of het deelnemen aan een hobbygroep.
Uiteraard werk ik hard aan mezelf, zowel fysiek als mentaal. Ik eet (weer!) gezond, beweeg regelmatig en zorg voor voldoende slaap. Ik doe vooral dingen die ik leuk vind en waar ik van geniet. Ik kreeg veel tips over yoga en meditatie. Maar aan dat idee moet ik nog even wennen…
Nee, ik ben iets heel anders gaan doen, namelijk vrijwilligerswerk. Het is voor mij een geweldige manier om betekenisvol bezig te zijn en mij extra waardevol te voelen door anderen te helpen.
Ik prent mezelf elke dag in dat alleen zijn een uitdaging is, maar ook een veelbelovende nieuwe start. Ik moet vooral geduldig zijn en bereid zijn om stappen te zetten om positieve veranderingen in mijn leven aan te brengen.’
Foto: Shutterstock