Ivo: ‘In het eerste jaar van de scheiding – nu 2 jaar geleden – zat ik in een rollercoaster van emoties: verdriet, pijn, woede, schuld en angst. Had ik al die jaren de signalen niet opgepakt?
Hadden we niet meer moeten praten gewoon? Daar stond ik dan, helemaal alleen. Op een gedwongen kruispunt van mijn leven. Welke kant ga ik op?
Ik had in het begin vooral een gemis aan structuur en stabiliteit. Ik heb eerst een tijdje flink gedronken, de slijter had een goeie klant aan me. Maar dat is niet vol te houden. Mijn werk ging er onder lijden en ik zag eruit als een vernielde tramhalte.
Op een gegeven moment trek je jezelf aan je haren uit het moeras, een soort oer-gevoel. Het is het een of het ander. Voor hetzelfde geld beland je in de goot en ben je na een jaar werkloos, dakloos en vervolgens reddeloos verloren. Ergens diep in mij protesteerde opeens alles tegen dit perspectief. Dit nooit.
Natuurlijk ging ik in de rebound. Het zal wel iets mannelijks zijn, maar ik miste de seks enorm. Ja, het zal ook wel een reactie zijn. Een soort genoegdoening voor jezelf.
Zij ging ervandoor met een ander. Weet je hoe beschamend dat is?
De vrouwen die mij opvingen, want zo voelde ik het echt, waren stuk voor stuk geweldig.
Ze kunnen de pijn niet echt verhelpen, maar het intieme contact en de uren praten deden mij goed. Toch blijft het een surrogaat, want wat ik wil is een soulmate die alles met me deelt.’
Foto: Shutterstock