Het zijn allemaal stofjes
Je vindt elkaar o zo knap, o zo lief, o zo leuk en lekker en meer van dat. Je ziet regenbogen en glitter, je gelooft in de ware vinden, je gelooft in de liefde, je houdt van elkaar, je huppelt door de dag. Maar ja, ooit kletter je weer van die enorme roze happy love wolk af. En dat gaat misschien sneller dan je denkt. Volgens wetenschappers ben je namelijk na anderhalf jaar zéker niet meer verliefd. Als in: elke romantische verliefdheid is dan technisch gezien niet meer mogelijk. Het is dan over, klaar, tabee.
Dat komt omdat je hersenen niet zoveel langer al die heftige hormonen en stofjes kunnen aanmaken waardoor je die intense verliefdheid voelt. Neurotransmitters komen in beweging als je smoor bent. Vasopressine, om maar iets te noemen. En je brein maakt meer oxytocine aan: dit verhoogt drastisch als je klaarkomt. Goede seks leidt dus altijd tot een diepe binding – in je hersenen, tenminste. En dan heb je nog endorfines. Daardoor voel je je veilig en lekker, kalm en geliefd. Ook komt er meer dopamine vrij als je hevig in love bent. Dat veroorzaakt het euforische gevoel als je verliefd bent, dat gepassioneerde, dat intense gejank in je buik de hele dag als je aan diegene denkt. Het werkt verslavend. Je wilt meer. Je wilt met diegene logeren, nacht na nacht, samenwonen, baby’s maken… En dan verdwijnen al die o zo lieve stofjes weer uit je brein.
Lekkere romance
Het is maar goed ook, want anders zou je niet heel lang meer goed functioneren in de maatschappij. Je moet toch een beetje focus kunnen hebben hè, op wat je in het dagelijks leven doet. Als je alleen maar harten ziet gaat dat niet. Dan ben je te veel afgeleid. Niet zo gek dus dat de meeste relaties na drie jaar stranden: de stofjes zijn op. Na anderhalf jaar al, maar na drie jaar is het zeker schluss. Maar geen paniek, jij romanticus die je bent. Het mooie van de ware liefde is: als je genoeg oxytocine en dopamine hebt aangemaakt en die basis hebt, dan kun je na die verliefdheid gewoon van iemand blijven houden. En de endorfinen? Die blijven. Endorfinen kunnen veel langduriger worden aangemaakt dan dopamine; dat verklaart waarom liefde zo lang kan duren en verliefdheid relatief kort.
Nou, mocht je nu nog hopeloos tot over je oren zijn: geniet ervan. Het duurt maar even. Sorry.