RTL Boulevard kreeg een delier toen Katja Schuurman de naam van haar kind onthulde.
En we waren pas nét bekomen van de bubbelbadaffaire (iets wat qua media-aandacht niet onderdeed aan de bonnetjesaffaire, het Haweja-bombardement, en Watergate). Schuurman en haar vriend Freek van Noortwijk – ambassadeur van Chaudfontaine, het water van koningen – hebben hun kind Coco Loulou genoemd. Niet heel gek. Maar wel een naam met een zekere verwachting. Als Coco Loulou kun je nooit vrachtwagenchauffeur worden, je zal toch op zijn minst diëtist, acteur, influencer, of yoga-instructeur moeten worden. Ook kan je nooit een huismerk snelkookrijst aanschaffen. Nee, misschien bij uitzondering een pak biologische, lokaal verbouwde zilvervliesrijst, maar in de regel zullen granen als bulgur en quinoa moeten volstaan. Ik kan het ook niet helpen om in Coco een verwijzing naar Covid te horen.
Katja Schuurman is echter niet de enige met een liefde voor de verfijnde kindernaam. Boudewijn Zenden noemde zijn kinderen Boan en Rivas – namen van Noorse goden waar Vikingen naar baden terwijl ze een pasgeborene van een slotgrachttoren sodemieterden. Ruud de Wild noemden zijn kinderen Toy Travis (een uitstekende naam voor een mannelijke stripper), en Johnny Johnny Otto (een uitstekende naam voor de klant van een stripper). En Patrick Lodiers noemde één van zijn kinderen: Toots Thaddeus Afrika. Zelf bepleit hij dat het een buitengewoon overdachte naam is. Toch klinkt het alsof de naam voortkomt uit een koortsdroom van Johan van Dale. Het bewijst dat je ook té veel over een naam kan nadenken.
De onbetwiste koning van de belachelijke babynaam is toch wel Engelse kok Jamie Oliver. Met de namen van zijn kinderen zou je shampoomerken voor tienermeisjes kunnen oprichten. Hij noemde zijn dochters: Poppy Honey Rosie, Daisy Boo Pamela, Petal Blossom Rainbow, Buddy Bear Maurice, en last but not least: River Rocket.
Zelf ben ik ooit Tristan genoemd. Tegenwoordig populair door de film Legends of the Fall, waarin het de naam is van Brad Pitts karakter. Vroeger was het vrij uniek. Al was het wel een naam die al mijn geschiedenisleraren als speelse katten de oren deed spitsen. Ik heb het al dertig jaar niet gelezen of gehoord, maar het verhaal over Tristan en Isolde bewoont een ruim penthouse in mijn hersenstam.