Het zijn de donkere dagen voor Kerstmis. Telefoon. Mijn vaste lijn, want wij schrijven 1999. ,,Met Katja’’, klinkt het zwoel. Ik ben even stil. ,,Eh, Katja wie?’’, vraag ik vervolgens verbaasd. ,,Schuurman, Katja Schuurman…’’, klatert het aan de andere kant van de lijn. Dit belletje had ik vanavond bepaald niet verwacht, als single, relaxed bier hijsend en Camel’s rokend op de bank, helemaal alleen thuis. Trouwens, hoe komt ze opeens aan mijn privé-nummer? Katja, nu bijna smekend: ,,Ik moet je wat vragen.’’
Mission Impossible
Maar eerst terug na een paar dagen eerder. Ik ben net begonnen bij een vrij populair mannenblad en moet me met mijn artikelen nog flink invechten. Zodoende heeft de staf onder meer bedacht, dat ik met de Kerst een journalistieke mission impossible mag doen. De opdracht luidt: verkleed je als kerstman, bel ongevraagd bij BN-ers aan, ga met ze op de foto, desnoods onder dwang en oh ja, overhandig ze ook nog even een beledigend kerstcadeau. Geloof mij, op zo’n exercitie aan het celebrity-front leer je BN-ers goed kennen.
Blauwtje bij Youp en Paul
Ik ben – heus – best een aardige jongen, maar Youp van ’t Hek gooide gewoon zonder iets te zeggen onbeleefd de deur dicht van zijn grachtengordelpand en een paar adressen verder in 020 boerde (ja, boerde) Paul de Leeuw een keihard ‘njet’ in mijn gezicht. Zo liepen wij daarna nog een boel blauwtjes. ,,Nee, nee, dit doe ik niet. Ik weiger het’’, gilde Jeroen Krabbé in zijn portiek, na mijn toch vriendelijke fotoverzoek. Nee, dit doorbraakverhaal dreigde flagrant te mislukken. In een alleruiterste wanhoopspoging zetten de fotografe en ik dan maar koers naar ‘t Gooi.
Reddende Engel Daphne
Na weer enkele harde weigeringen (Anita Meijer, John de Mol, enz) bleek Daphne Deckers mijn reddende Engel. ,,Loop maar even om, hoor’’, zei ze, nadat ik bij de poort had aangebeld. Dat ik er uitzag als een soortement hippie-Santa vond ze hilarisch en zelfs haar beledigende cadeautje (een My First Sony-microfoon voor haar presentatietalent) nam ze zelfs sportief in ontvangst. Sterker nog: ze poseerde er naast mij nog even mee. Mijn dank is nog steeds groot. Het gaat wellicht te ver om te concluderen dat Daphne die avond mijn carrière heeft gered, maar eh, veel scheelt het niet.
Harry Mulisch de held
Karma stond vanaf toen aan onze kant. Robert ten Brink onderbrak op even sympathieke als professionele wijze zijn gezinsmaaltijd voor ons, maar de held van die avond werd Harry Mulisch (die ook schrijft). Wij waren brutaal naar zijn tafeltje in Le Garage gestoven, waar hij plechtig met zijn herenclub (Hans van Mierlo cs.) zat. Blikken met onversneden haat waren mijn deel. Alle gelegenheid voor Mulisch om mij af te maken, die langharige tijdschrift-hooli. Dat deed hij niet. Integendeel. Ondanks dat wij hem hadden gestoord, begon de Socrates van het Leidseplein een geanimeerd gesprekje met mij, de Pietje Bell-journalist. Zeer grootmoedig. Onze pijp (ja, het kerstcadeautje) aanvaarde hij in dankbaarheid.
Katja crasht met slok op
De volgende dag gingen onze successen op inzet en charme door, van Leontien Borsato tot Jan des Bouvrie. Ik werd overmoedig, dus ik sms-te richting redactie: Katja (Schuurman) gaat mij ook lukken! Omdat ze net een dag daarvoor met haar auto (en een slokje op) een ongelukje op de A2 had veroorzaakt, was Katja zo ongeveer het brandpunt van het nieuws. De gehele vaderlandse pers zat – tevergeefs – achter haar aan. Zelfs Willibrord Frequin kreeg haar niet te pakken. Ik – nog steeds als hippie-Santa – besloot een beproefd journalistiek middel in te zetten: gewoon aanbellen.
Reebruine ogen
De eerste keer daar in Vinkenveen was Katja niet thuis. De tweede keer deed een werkster open, die melde dat Katja zo weer thuis zou komen. En warempel, bij de derde keer deed ze de deur wantrouwend op een kiertje. Logisch, want wat ze zag, was ik: die weirde Kerstman. Bovendien had ik als beledigend cadeautje een strippenkaart (ze moest immers voortaan met de bus) al in de hand. Echter, toen ik in die kwetsbare reebruine ogen keek, besloot ik acuut open kaart te spelen. ,,Eigenlijk moet ik jou deze strippenkaart overhandigen’’, bekende ik, ,,zodat de fotografe dat lullige moment snel kan vastleggen. Beetje gemeen, inderdaad. En dat gaan wij dus niet doen, dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen.’’
Gebraden haan
Katja klaarde al een beetje op. ,,We kunnen hier op de oprit samen wel wat sterretjes afsteken’’, stelde ik vervolgens voor. ,,Da’s toch heel kerst.’’ Nu leek ze ontdooid. ,,Kom maar binnen’’, glimlachte ze. In de woonkeuken deden wij een kleine fotosessie, waarbij de fotografe instrueerde dat ik ‘veel dichter tegen Katja aan moest kruipen.’ ,,Pfieuw, daar krijg ik het wel erg warm van, hoor’’, floepte ik eruit. Dat vond Katja volgens mij heel schattig. Na deze home-run liep ik als de gebraden haan over de redactie. De hoofdredacteur zei: ,,Wij dachten dat je met niemand thuis zou komen.’’
Tot de pumps afgebrand
Nu terug naar Katja’s telefoontje de avond daarop. Ik had net mijn epische hippie-Santa meets BN-ers stuk af, toen ze in paniek belde. ,,Ga jij mij nu ook weer afmaken?’’ Wat bleek: in de huidige editie had een collega haar in een column tot de pumps afgebrand en ze was bang dat ik haar nog eens door de mangel zou halen. Dus had ze mijn privé-nummer weggehengeld bij een bevriende fotograaf om letterlijk en ook voorzichtig verhaal te halen. ,,Wacht, Katja. Ik ga even naar mijn computer en lees het je wel voor…’’ Uiteraard dropen mijn zinnen van sympathie en lof. ,,Oh, dat is lief’’, verzuchte ze opgelucht. En als ik mij niet vergis, klonk haar ‘bedankt’ heel zwoel. Zoals bekend viert Katja deze kerst zonder partner. Welnu, Katja, ik heb nog wel een paar sterretjes over.
Falder.nl is de grootste site voor mannen van 50-plus van Nederland.
Vind je onze berichten leuk en wil je niets missen? Volg ons dan en like onze Facebookpagina