‘Als ik met mijn karretje bij de zelfscanner sta voel ik mijn hartslag omhooggaan. Een voor een haal ik mijn boodschappen langs de scanner en als ik de piep heb gehoord leg ik ze in de tas. Maar bij de dure fles wijn doe ik net alsof. Snel leg ik hem onder het net met mandarijnen. Ik druk op de blauwe toetsen om af te rekenen en dat is altijd het spannendste moment. Word ik gecontroleerd door een winkelmedewerker of kan ik geruisloos de winkel verlaten?
Als ik daarna tevreden met mijn tas naar mijn cabrio loop, voel ik me heerlijk rustig. Alsof ik een sigaret rook en een glas van mijn lievelingswijn drink. Er komt een heerlijke roes over me heen die net zo verslavend is als alcohol en nicotine.
Natuurlijk weet ik dat wat ik doe niet door de beugel kan, maar er is niemand die me verdenkt van diefstal, daar zorg ik wel voor. Want inmiddels speel ik de perfecte vermoorde onschuld. Als het toch misgaat en de medewerker ontdekt dat ik voor een artikel niet betaald heb dan kijk ik heel schuldbewust en pak ik meteen mijn portemonnee uit mijn dure tas. Ik laat dan omzichtig zien hoeveel cash ik met me meedraag. Dan zeg ik heel vrolijk en luchtig: ‘Natuurlijk wilde ik die fles wijn afrekenen. Maar ik dacht toch echt dat ik de scanner hoorde piepen. Kom, ik loop meteen even met je mee naar de kassa om ‘m te betalen.’ En vervolgens kom ik gewoon een tijdje niet meer in deze supermarkt. Ik woon in een grote stad en kan kiezen waar ik mijn boodschappen doe.
Het gaat me puur om de kick of ik gepakt word of niet, het is eigenlijk gewoon een spelletje voor me. Ik deed het afgelopen zomer voor het eerst in een heel dure kledingzaak in Amsterdam. Het was er druk en ik had heel veel gepast. Ik legde de berg met kleding op een krukje naast de kassa en zei tegen het meisje dat me zou afrekenen dat ik alleen de trui en de broek wilde. Op de kassa stond een display met vijf zonnebrillen, die had ik natuurlijk allang gezien. Eerst twijfelde ik nog, want wat als ik gepakt zou worden? Maar de drang om er een te pakken was zoveel groter.
Als een leeuw draaide ik om mijn prooi heen. Toen het meisje bukte om een tasje te pakken greep ik mijn kans en binnen de kortste keren zat een van de zonnebrillen in mijn jaszak. Nu moest ik nog ongezien buiten zien te komen. Mijn hart raasde in mijn keel. Ik keek om me heen maar zag nergens een camera hangen. Ik betaalde met mijn platina creditcard en met een grote glimlach liep ik met m’n tas naar de deur. Het gevoel van geluk toen ik eenmaal buiten stond was onbeschrijfelijk lekker. Maar net als alles wat je een lekker gevoel geeft werkt het verslavend en al snel kon ik er niet meer mee stoppen.
De roes wint het altijd van het schuldgevoel en die ene zonnebril of fles wijn, wat maakt het nou uit? Het is toch niet zo dat ik heel dure dingen steel? Ik kijk wel uit. En zolang het goed gaat is er wat mij betreft niets aan de hand. Want er is toch niemand die denkt dat zo’n keurige dame als ik een dief is?’
De naam van Claire is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.