Ik kan echt een gigántische klager zijn en ik schaam me er inmiddels niet eens meer voor. Bijvoorbeeld bij rode stoplichten, wanneer je wifi die ineens tergend traag is, je of nog erger: je UberEats-bestelling die, na drie kwartier wachten, ineens uit het niets door het restaurant wordt geannuleerd. Dit had ik dus twee weken geleden en je snapt: hier heb ik echt pittig over geklaagd.
Maar geen probleem, want klagen maakt dus hartstikke gelukkig. Tenminste, volgens experts. Dat zegt psycholoog Wendy van Mieghem namelijk tegen het AD. En dan met name de vorm van klagen die als doel heeft om ‘stoom af te blazen’.
Van Mieghem heeft er zelfs een boek over geschreven (‘Klagen verbindt mensen,’ en ik denk dat ik dit in huis moet halen), dus dan weet ze wel waar het over heeft. Ze zegt er onder andere over: ‘Het is op een bepaalde manier intiem: je kunt het gebruiken om iemand aan jouw kant te krijgen. Als je begint te zeuren over de NS, rolt daar bijna altijd een gesprek uit, het is sociaal klagen. Je maakt contact, dat je gebruikt om spanning te ontladen. De één verscheurt telefoonboeken, de ander gaat sporten en de volgende zeurt even. Het klagen kan dus helpen om in beweging te komen, het werkt zuiverend en daar is weinig mis mee. Als je goed zeurt, schoon je vanbinnen op. Daarna kun je weer lekker fris en fruitig aan de slag.’
Maar serieus, dit is toch écht zo? Bij zo’n tegenslag (die verre van het einde van de wereld is) ben ik na het klagen ook weer helemaal klaar en opgevrolijkt. Even je frustratie spuien en weer door.
Dit heeft trouwens wel een behoorlijke grote side note: het gaat hier puur om stoom afblazen. Als je continu bij je vrienden aanklopt dat het ‘jou nooit meezit’, ‘dat je nooit de ware gaat vinden’ of ‘ dat iedereen een leuke baan heeft behalve jij’ gaat het de verkeerde kant op. Daar word je niet alleen zelf ongelukkig van, je omgeving ook.