Ook al zijn we inmiddels de vijftig gepasseerd, de nummers die we hoorden toen we pakweg vijftien jaar waren, klinken nog als de dag van gisteren. Let’s Dance van David Bowie – de nummer 1 in de Top 40 op 1 mei 1983 – klinkt in elk geval vertrouwder dan One Kiss van Calvin Harris & Dua Lipa, de huidige koploper in de Lijst der Lijsten.
Het is een fenomeen waar wetenschappers en muziekjournalisten zich al veel vaker over hebben gebogen: hoe komt het toch dat een muziekhit uit je puberteitsjaren zo veel meer beklijft dan een nummer dat je bijvoorbeeld op je veertigste of vijftigste tot je favorieten rekende? Plaatjesdraaier Gerard Ekdom riep laatst zelf nog op de radio (ja, daar luisteren we naar in de auto) dat hij alle hits uit zijn puberjaren nog woordelijk kon meezingen, terwijl hem dat met de huidige nummers niet altijd meevalt.
We vragen muziekjournalist Johan van Slooten (van 11 maart 1968) om tekst en uitleg. Van Slooten stelde ooit voor de Top 40 Hitdossiers samen en was redacteur en presentator bij diverse radioprogramma’s. Ook is hij met enige regelmaat als muziekdeskkundige te horen op Radio 1 en Radio 2. Een man met recht van spreken dus. ‘De puberteitsjaren zijn de jaren des onderscheids. De wereld om je heen verandert, er komen veel dingen op je af. Het is allemaal nieuw. Dat geldt zeker voor de muziek. Om die reden sla je het goed op in je hersenpan. En daar komt bij dat het aanbod in die tijd ook zeer overzichtelijk was. Je had een pick-up en je had een paar radiostations. En het gedrukte exemplaar van de Top 40 niet te vergeten. De pubers van nu worden op alle mogelijke manieren overspoeld door nieuwe muziek. Via Spotify, YouTube, Snapchat of wat dan ook komt het tot hen. Bijna niets beklijft. Ik kan nog steeds alle obscure hits uit bijvoorbeeld de jaren 1982 en 1983 woordelijk meezingen. Wat mijn favoriete hit uit die tijd was? Doris Day van Doe Maar. Uit 1982. Ik was toen veertien.’