In mijn jonge jaren had ik een enorme hekel aan Moederdag. Schreeuwende etalages om je eraan te herinneren dat je aardig moest zijn tegen je moeder. Ik vond het maar commercieel gedoe. Op de dag zelve een ontbijtje op bed of toch maar wel een bosje bloemen kopen? Of gewoon zeggen of dat je van haar hield? Ik ruwe bolster deed dat gewoon niet! Dat merkte ze toch wel aan mij elke dag. Dacht ik. Moederdag was daarom aan mij niet besteed. Ik vond het een dag vol met nietszeggende clichés.
De toekomst is kort
Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat mijn lieve moeder nu 89 jaren telt. In redelijk goede gezondheid dat ook nog. De toekomst is korter. Het verleden des te langer. Daar liggen de herinneringen over de kinderjaren, waar diezelfde moeder vaak de rots in branding was. Snottebellen afvegen, pleisters opplakken, troosten bij een huilbui. Langs de lijn staan, door weer en wind, bij voetbalwedstrijden. Een extra kop koffie naar boven brengen tijdens schoolexamens. Lief zijn tegen vriendinnetjes, ook als het krengen waren. Oppassen op de kleinkinderen. Partij kiezen voor mij, zelfs als dat niet logisch was. Wat een waslijst aan onvoorwaardelijke liefde. Mannen, we zijn onze moeders best wel wat schuldig. Waarom wachten op een begrafenis om lieve dingen over haar te zeggen? Nu we ouder zijn, is het sowieso minder ingewikkeld om lieve dingen te zeggen. Daarom: als het nog kan, koop een bloemetje en zeg het nu. Als het niet meer kan, koop een bloemetje, zet het op tafel en zeg het in gedachte tegen haar. Leve de clichés op Moederdag. Leve alle moeders op de hele wereld.