Tour de France
Fanatisme is niet erg, maar je moet in dit kleine land nu eenmaal rekening houden met jan en alleman. Falder Sjaak springt ook regelmatig op de racefiets. Zelden in een groep, want afspraken maken op zondagochtend is nu eenmaal een opgave. De een wil om 7.00 uur al op de pedalen staan, terwijl de ander liever uitgebreid ontbijt en 8.30 uur vroeg genoeg vindt. En een derde die altijd materiaalpech heeft, zijn fietspomp kwijt is en de ketting niet heeft gesmeerd.
Hoewel ik een klein groepje op zijn tijd best prima vind. Probleem is wel dat wielrennen in dit land al snel verwordt tot een soort alternatieve Tour de France. Vind ik. Een treintje is prachtig, allemaal in dezelfde kleuren shirts gestoken (stucadoorsbedrijf Janssen voor het gladste resultaat) en woest vliegend over het asfalt. Want ‘35 in het uur’ moet gehaald worden. Nogmaals, ik heb respect voor het aanstekelijke enthousiasme. Maar ik zie ook bejaarden slingerend over het fietspad, Japanse meisjes op een tandem die elke hyacint met hun Nikon willen vastleggen en moeders met bakfietsen vol schreeuwende kinderen. Of huisvaders met een hondje in een aanhanger.
