Het is dinsdagochtend kwart over acht. Bergse Pad in Ankeveen. De plek waarvan schaatsliefhebbers weten dat je er kan schaatsen als het een paar nachten flink gevroren heeft. Vijf mannen van middelbare leeftijd (lees: boven de vijftig) hebben zich daar verzameld. Waaronder ik. Ondanks vele waarschuwingen vooraf (IJS ZEER ONBETROUWBAAR!) hebben we de schaatsen ondergebonden. Niets en niemand houdt ons tegen. Er zal geschaatst gaan worden. Wat er ook gebeurt.
Dunne ijslaag
Voor die middag is sneeuw voorspeld. Behoorlijke sneeuw. En iedere schaatsliefhebber weet dan dat daarna schaatsen niet meer mogelijk is. Zeker niet als de ijslaag nog zo dun is dat er niet geveegd kan worden. Schaatsen dus, nu het kan. Voor de derde winter op rij. De obsessie voor natuurijs. Dat is wat ons samenbrengt. Het besef dat het morgen alweer voorbij kan zijn. Wij zijn nog van de generatie dat er elke winter geschaatst kon worden op natuurijs. Van de opwarming van de aarde had nog nooit iemand gehoord. Je bond als kind je Friese doorlopers aan en ging schaatsen. Gestimuleerd door een vader die ook in de ban was van schaatsen. De doorlopers werden later vervangen door Noren. Maar schaatsen bleef je doen. Elke winter weer. Weken achter elkaar. Althans, in je herinnering. Want er waren natuurlijk ook winters bij dat er niet geschaatst kon worden. Trainingsrondjes maken op de kunstijsbaan waren een surrogaat. Een slap aftreksel van het echte werk. Gitzwart ijs. Zingend ijs. Krakend ijs. Daar is het om te doen.
De eerste zijn
Het gelukzalige gevoel om de eerste krassen in het ijs te maken. Een gevoel dat bijna niet uit te leggen is aan iemand die nog nooit geschaatst heeft. Net als het treurige gevoel dat je de volgende dag hebt. Als de gevallen sneeuw in combinatie met een temperatuur van iets boven nul van het ijs fondant heeft gemaakt. Daar is het besef dat het schaatsen van gisteren op natuurijs misschien wel de laatste keer is geweest. In elk geval de laatste keer van dit jaar. Hoewel: vorig jaar schaatsten we 4 maart nog op de Vuntus in Loosdrecht.