Drillrap is counter culture; jongerenmuziek van tegenwoordig.
Gedachte-experiment: stelt u zich de Rolling Stones voor. Mix dat met een paar jointjes, vuurwapens, en allesverhullende skimaskers. Vervang de melodieuze, blues-achtige achtergrond muziek met het geluid van een grasmachine die over een dode wasbeer heen rijdt. En tot slot: prop overal waar mogelijk een scheldwoord in de tekst. Voilà: drillrap! U bent klaar om een bendeoorlog te beginnen.
Vroeger waren songteksten poëzie. Onze zangers en zangeressen knepen de Nederlandse taal uit en maakte van de druppels tranen. Een hele generatie slikte de nostalgie weg bij Het Dorp, van Wim Sonneveld. En we herdachten oude tijden bij de kachel onder een krakende opname van Toen was geluk nog heel gewoon (en dan hebben we het niet eens over de tv-serie). Hoe anders is het nu. Drillrappers zwaaien met pistool en mes en brabbelen onverstaanbare halfzinnen. Singer-songerwriters uit Vinex-wijken bezingen onherrinerd leed, geleend van voorgaande generaties. En de rockbands van nu lijken met elkaar een wedstrijd te houden wie de meeste clichés in één nummer kan proppen.
Een vergelijking ter illustratie: in de linkerhoek, uit 1966, dé klassieker van de meester der Parlando, met een helaas verwaarloosbare 4.400 weergaven op Youtube, Gerard de Vries.