Fleur: ‘Dit klinkt misschien niet zo typisch vrouwelijk, maar ik heb de schurft aan zelfhulpboeken.
Van die zogenaamde goeroes die je gaan vertellen hoe je je eigen beste vriend wordt, hoe je meer werk gedaan krijgt in minder tijd, hoe je de nieuwe female leader wordt of hoe je je huis moet opruimen, het zal allemaal wel. Ik vind het vooral veel gedoe.
Dat ik niet van dat soort boeken lees, betekent dat ik verre van perfect ben. Ik heb moeite met uit bed komen en voel me dan vaak nog uren duf. Ik ben redelijk georganiseerd, maar ik heb ook weken waarin ik allerlei afspraken vergeet en de hele tijd het idee heb dat ik achter de feiten aan loop. Ik ben best een lieve moeder, maar of ik de ideale opvoeder ben? Dat betwijfel ik.
Mijn kledingkast is bepaald geen sterk staaltje Marie Kondo. Ik zou meer aan yoga moeten doen en veel meer water moeten drinken. En ik ben bij vlagen ongelukkig met mijn uiterlijk, vrij treurig voor iemand van bijna vijftig.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Kortom, er is veel wat beter kan in mijn sneue bestaan. Om van mijn vent nog maar te zwijgen. Serieus, ik kan zo tien dingen opnoemen die voor verbetering vatbaar zijn. Zo bijt hij al sinds zijn kindertijd op zijn nagelriemen en op zijn nagels. Ik zal maar niet uitweiden over hoe zijn vingers eruitzien. Ook drinkt hij elke avond wijn, eet hij behoorlijk veel suiker, communiceert hij nog weleens op een manier die ik als schreeuwen zou betitelen, moppert hij op de kinderen, gaat hij te laat naar bed, houdt hij een vriendschap aan met iemand die ik allang zou hebben gedumpt. Enzovoort.
Ik hoor je denken: hé Annemijn (en vent), het is weer januari, dus nieuwe ronde, nieuwe kansen. Tuurlijk, is zo. Het is ook echt zo dat ik in januari meestal vol goede moed begin aan een dertig-dagen-yoga-challenge. Hij belooft elk jaar om te stoppen met nagelbijten. Maar we houden onze voornemens nog geen twee weken vol en gaan dan weer over tot de orde van de dag.
Toch is er nu iets veranderd. Wie ’s ochtends door ons raam naar binnen gluurt, zou zien dat ik, nadat ik vier minuten heb gedoucht, de straal één minuut op ijskoud zet. Dat ik daarna als een overwinnaar mijn vuist in de lucht steek en ‘Yes!’ roep.
En dat mijn vent een glas water drinkt nadat hij de vaatwasser heeft uitgeruimd. Als het op is, maakt hij een klein vreugdedansje door de keuken.
Zijn we helemaal gek geworden? Lijkt er wel op, maar valt mee. Er is eindelijk een zelfhulpboek dat ik wél een kans geef: Tiny Habits van de Amerikaanse sociale wetenschapper BJ Fogg. De methode komt er in het kort op neer dat je grotere veranderingen in gang zet met mini-gewoontes. Kleine, dagelijkse, supereenvoudige stapjes, die per stuk nauwelijks inspanning of motivatie vergen. Zo’n mini-gewoonte koppel je aan iets wat je toch al deed, zoals dus douchen of de vaatwasser uitruimen. En als het is gelukt, moet je het vieren.
‘Met deze methode is gedrag veranderen makkelijk. En het is nog leuk ook’, belooft het boek. Ik moet zeggen, tot nu toe leef ik inderdaad met plezier toe naar mijn volgende ‘YES!’
Foto: getty