Het was een kerstperiode als alle andere jaren. Ik was wel de afgelopen maanden sterk vermoeid en af en toe had ik een onmetelijke dorst. Ik dronk niet 1 glas water, maar wel 4 achter elkaar. Ik weet mijn lichamelijk ongemak aan de drukke tijden op het werk, de vele kerstborrels en de laatste awards die werden uitgereikt in de reclame- en mediawereld. Ik liep mijn gebruikelijk hardlooprondjes, maar het ging niet bepaald van harte. Terwijl ik altijd geniet van hardlopen. Wat was hier aan de hand?
Eenmaal aan het kerstontbijt dronk ik een fles water in 1 teug leeg en daar vlak achteraan nog een 1 literfles verse sinaasappelsap. Mijn vrouw en zoon keken mij met verbazing aan.
Wat was hier aan de hand? Binnen 5 minuten zag ik lijkbleek en begon wazig te zien. Ik dreigde ook flauw te vallen. Mijn vrouw aarzelde geen moment en trok mij de auto in naar de weekenddienst van de huisartsenpost. De dienstdoende arts, cynisch en chagrijnig, zeer waarschijnlijk omdat hij dienst moest draaien in de kersttijd, velde een keihard en zielloos oordeel: zo meneertje, u bent de zoveelste diabetespatiënt in dit land. Nederland telt inmiddels 1,3 miljoen diabeteslijders. ‘Dat u hier nog overeind zit, mag een klein wonder heten, dat wel, want uw glucose is torenhoog.’
Een kwartier later lag ik in het ziekenhuis aan de insulinepomp en staken diverse verpleegkundigen allerlei naalden in mijn lijf. De rest is geschiedenis.
Inmiddels in 2020 ben ik veroordeeld tot pillen en het spuiten van insuline. Elke dag. Regelmatig checken of de glucosewaarden goed zijn door mijzelf te prikken en bloed te controleren. Maar de ‘ouderdomssuiker’ heeft ook een positieve schaduwzijde. Ik train al hard, loop veel, zit regelmatig op de racefiets, ben lid van een enthousiaste boksgroep. Kortom, de suiker zou mij er toch niet onder krijgen? Integendeel, het is juist een stimulans gebleken om er nog harder tegenaan te gaan. Nog meer een signaal om mijn lichaam in perfecte conditie te krijgen. Ik kom niet meer van de insuline af, maar de insuline is nog niet van mij af.
Dankzij de insuline kan ik eigenlijk weer een redelijk normaal leven leiden. Ik kan weer – zonder hysterisch te worden over mijn suikergehalte – een biertje of wijntje drinken, nasi eten en een gevulde koek waarderen. Schransen is er niet meer bij en dronken worden is niet aan te bevelen. Maar de vraag is ook of je dat nog moet willen als je eenmaal de 60 bent gepasseerd. Belangrijker is dat je lichaam nog functioneert, dat je opkrabbelt in de wetenschap dat je nog lang niet KO bent.
Elke kerstdag is vanaf nu een historisch moment in mijn leven, maar vooral een om positief op terug te kijken. Zonder overigens al te emotioneel te worden, want het kan altijd nog veel erger.
Foto’s: 123RF
Falder.nl is de grootste mannen 50+ site van Nederland.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
