“Bent u hier alleen?” vraagt de arts in het Maag Darm Levercentrum. “Ja, natuurlijk ben ik hier alleen…” denk ik tijdens een onwillekeurige knik “…een ziekenhuisbezoekje is toch niet zo ingewikkeld?” In een flits realiseer ik mij dat de dame die mij zo indringend aankijkt zojuist een slecht nieuws gesprek is begonnen. Nog geen tien minuten geleden friemelde dezelfde dame een buisje met daarop een camera dwars door mijn keel richting mijn slokdarm. “…ik maak mij ernstige zorgen…” vervolgt zij professioneel het gesprek. “…zo ernstig zelfs dat ik wil dat u met spoed vervolgonderzoeken gaat doen”. Het is eind maart van dit jaar.
Kanker is een loterij en blijkbaar heb ik de hoofdprijs gewonnen. Ik ben competitief ingesteld, maar deze keer had ik toch echt niet willen winnen
Twee weken later volgt de definitieve uitslag: “U heeft slokdarmkanker en uitzaaiingen in de lever.” Het blijkt al vergevorderd te zijn, wat niet ongewoon is bij deze vorm van kanker. Tumoren in de slokdarm kunnen heel lang groeien voordat ze tot klachten leiden. En hebben dan ook voldoende tijd om uitzaaiingen te veroorzaken. “Er is geen kans meer op genezing…” zo is de keiharde boodschap; “…we kunnen alleen nog proberen uw leven een beetje te rekken.”
Daar sta je dan. Eénenvijftig jaar en tot voor kort altijd fit & gezond. Niet-roker, een zeer matige drinker. Twee keer in de week hardlopen, met een goede conditie en perfecte BMI tot gevolg. Het ergste wat ik op de afgelopen decennia op gezondheidsgebied achter de rug heb, is een hardnekkige oorontsteking. Het mag allemaal niet baten. Kanker is een loterij en blijkbaar heb ik de hoofdprijs gewonnen. Ik ben competitief ingesteld, maar deze keer had ik toch echt niet willen winnen. “Dit is een typisch geval van botte pech” aldus de arts.