Een existentiële crisis – want daar zit Tom Dumoulin tijdelijk in – is een staat van paniek of een gevoel van intens psychologisch onbehagen over levensvragen. Zo’n crisis, ook wel donkere nacht van de ziel genoemd, kan toeslaan als je:
- een besef of gevoel krijgt van eenzaamheid
- beseft dat het bestaan eindig is
- beseft dat het leven geen vastgesteld, bovennatuurlijk, extern doel of betekenis heeft
Existentiële crises starten meestal bij een belangrijke gebeurtenis of verandering in het leven van een persoon.
Is de Tour van 2020 de schuldige? Of het feit dat Roglic nu de onbetwiste kopman van de ploeg Jumbo-Visma is geworden? Tom voelt zich gedumpt. Dat gevoel kennen we allemaal. Iedereen is weleens aan de kant gezet, gediskwalificeerd, vernederd, KO geslagen, gedist, bij de neus genomen, niet-gepromoveerd, gepiepeld. Hij heeft van Jumbo-Visma een ‘vrije rol’ gekregen. Dat is vrij vertaald: doe maar wat. Maakt geen flikker uit wat je doet. ‘We zien wel’. Hoe kun je een prof wielrenner nou zo de weg opsturen? Dat leidt toch tot niks.
Nee, ze hadden moeten zeggen: ‘Je rijdt die concurrenten helemaal tot snot en die Roglic van ons erbij!’ Kijk, dan heb je een opdracht, een uitdaging. Hoe kun je een man nou zo laten hangen?