Na een dag op kantoor kan ik eigenlijk nog maar vrij weinig, behalve apathisch op de bank liggen.
We zijn er weer
Ligt het aan mij of ben ik postcoronamoe? Eindelijk mag er weer van alles en gaan we weer lekker keuvelen in dat hele ‘oude normaal’. We reizen weer, zachtjesaan, maar toch. We werken weer buitenshuis, soms, en steeds wat vaker. We spreken weer af, we zijn er weer bij. En ja, dat is prima. Maar het is ook hondsvermoeiend.
Herkenbaar voor velen: je hebt last van het grotsyndroom. Dat wil zeggen: je bent extra moe van alles wat je nu doet nu er weer meer mag, simpelweg omdat je het even niet gewend bent. Omdat je door corona een jaar of wat thuis zat en zo weinig hoefde. En stiekem was dat wel eens lekker. Thuis werken, thuis eten, geen afspraken, geen mensen om je heen op de dinsdagavond. Je had geen sociale verplichtingen. Je hoefde niets. Corona heeft ons brein veranderd.
Alles is zwaar
Dat zit volgens antropoloog Kalervo zo: we hebben ons aangepast aan al dat niets mogen en niets moeten. Je kunt het vergelijken met mensen die heel lang op reis zijn geweest of lang ver weg In een piepklein gehucht wonen: ze zijn far away van de bewoonde wereld. En als ze dan opeens terugkomen in het ‘gewone ritme’ van de dag valt dat vies tegen. Valt alles zwaar. Door de neuroplasticiteit van ons brein past het zich steeds aan nieuwe situaties aan: we zijn na zeker anderhalf jaar amper iets beleven daar letterlijk aan gewend. We kunnen er dus weinig aan doen, maar ons brein weet nu even niet beter dan dat het veel rust krijgt, zeg maar. En als je dan opeens weer veel prikkels in die boze buitenwereld ontvangt zoals in de kroeg, in het stadion, in het kantoor, dan ben je sneller moe. Moe van het, nou ja, normále leven.
De les
Het grotsyndroom; we hebben er in meer of mindere mate allemaal last van. Het houdt in dat je er moeite mee hebt om weer mee te gaan met alles wat je nu weer van jezelf moet, nu het weer ‘mag’. Je hebt postcorona moeite met alle verplichtingen en activiteiten. Dat heeft vanuit het brein gezien twee oorzaken: je moet weer opnieuw gewoontes aanleren, zoals forensen. Eerlijk? Opeens oneindig ver lijkt het, je kantoor. Vroeger reisde je zo, hop, vijf dagen per week van links naar rechts Nederland. Het kost tijd om hier weer aan te wennen. En ten tweede is er nog een soort angst in ieders brein. Wat als je het tóch nog krijgt? Wat als je moeder het tóch nog krijgt? We zitten dan wel – een soort van – in een postcoronatijdperk, maar corona is natuurlijk nog lang niet 100 procent weg. En dat zal het ook nooit meer. Hoe kunnen we dan weer leven in het gewone leven? Natuurlijk zijn we blij dat er weer zoveel kan. Natuurlijk zijn we blij voor al die horeca, al die evenementen, al die clubs en al die artiesten, maar soms iets minder doen is ook wel lekker. Laat dat de les zijn die we er na deze turbulente periode voor onszelf uit trekken.
Het grotsyndroom, ik snap ‘m wel.