Zuster Sophie treedt toe tot de Kloosterorde van het Zwijgen. De abt geeft haar instructies: “Zuster, wij spreken hier níet met elkaar. Dit is een stil klooster. Je mag alleen iets zeggen, als ik je permissie geef.” Zuster Sophie leeft 5 jaar in stilte in het klooster als de abt zich tot haar richt: “Zuster, na zoveel jaar hier, mag je twee woorden spreken.” Zuster Sophie: “Slecht Bed.” “Wat vervelend”, zegt de abt, “je krijgt van ons een beter bed.”
Eten koud
Na nog eens vijf jaar, mag zuster Sophie weer twee woorden spreken tegen de abt. “Eten koud”, zegt ze. De abt belooft haar dat het eten zal verbeteren in de toekomst. Na vijftien jaar in de kloosterorde moet ze opnieuw bij de abt verschijnen. “Zuster Sophie, je mag weer twee woorden zeggen vandaag.” Zuster Sophie gebruikt er zelfs drie. “Ik ga weg”, zegt ze. “Gelukkig”, antwoordt de abt, “je doet niets anders dan klagen sinds de dag dat je hier kwam.”
