Voor mannen die oud genoeg zijn, roept haar naam ongetwijfeld een golf van nostalgische gevoelens op. Bardot, geboren op 28 september 1934, domineerde niet alleen de bioscopen met haar buitengewone talent, maar ook de krantenkoppen met haar tumultueuze liefdesleven in de jaren 50 en 60.
Op het witte doek
In de late jaren 50 brak Bardot door met films zoals “Et Dieu… créa la femme”, waarin ze de rol speelde van een vrije geest die de conventies van de samenleving tartte. Haar sensuele uitstraling en haar vermogen om emoties diep van binnen te laten zien, maakten haar tot een icoon van het zilveren scherm. Films zoals “La Vérité” en “Le Mépris” bewezen dat Bardot niet alleen een mooi gezicht was, maar ook een getalenteerde actrice. Een van de meest iconische dansscènes uit Bardot’s carrière komt uit de film “Et Dieu… créa la femme”. Wat velen niet weten, is dat deze scène grotendeels spontaan was. Bardot, geïnspireerd door de muziek, begon te dansen, en de regisseur vond haar bewegingen zo hypnotiserend dat hij besloot om de camera te laten draaien.
Buiten het witte doek
Terwijl Bardot de harten van mannen over de hele wereld veroverde, leidde ze ook een fascinerend leven buiten het witte doek. Haar tumultueuze liefdesleven met mannen zoals Roger Vadim, Jacques Charrier, Sami Frey, Sacha Distel en Gunther Sachs maakte haar tot een intrigerende figuur in de roddelbladen. Haar relaties waren kortstondig maar intens, en werden uitvergroot door de schijnwerpers waarin ze leefde. Zelfs Pablo Picasso werd zo betoverd door haar charme, dat hij haar portretteerde in een reeks kunstwerken. Nadat zij stopte met filmen trad zij alleen nog in de openbaarheid als dierenactiviste. In 1970 trok zij wereldwijd de aandacht door een openbare brief te schrijven aan de toenmalige Amerikaanse president. Hierin uitte ze haar zorgen over dierenrechten en de zeehondenjacht in Canada.
Op dit ogenblik is er serie over haar leven te zien op Netflix: ‘Bardot.’
Beeld: Getty, YouTube
