Laat ik heel helder zijn. Ik wil helemaal niet horen dat mijn man zich aan me ergert. Ik ben geweldig, en dat wil ik ook terugzien in zijn ogen. Maar laatst hadden mijn vriendinnen en ik het erover hoe een man, als het dan echt moet, kan laten weten dat hij zich, nou ja, een beetje aan je stoort.
Mijn Franse vriendin Amelie zei gelijk: ‘Volgens mij ergert hij zich zelden aan mij. Alleen als hij voetbal kijkt en ik de tv uitzet. Dan zegt hij er wat van en dan zeg ik dat ik er geen zin in heb. En dan gaat een van ons naar boven. Pas nu we twintig jaar samen zijn, merk ik het als hij zich ergert aan zijn moeder. Dan wordt hij ineens stil. Ik besef nu pas dat dat zijn techniek is: zwijgen.’
Stemming
Mijn Cubaanse vriendin Juana weet precies hoe haar man het aan haar kan laten weten als ze iets doet dat hem irriteert. ‘Dat kan non-verbaal. Of met een woord. Hoe ik zijn boodschap ervaar, is wel afhankelijk van mijn stemming.’ Haar man ergert zich soms dat ze het dopje niet op de tandpasta doet, maar dat wist hij haar feilloos non-verbaal duidelijk te maken. ‘Sindsdien koopt hij tandpasta met een schroefdop.’
Maar moet hij het überhaupt wel zeggen?, vraag ik hen. Kan hij het niet beter voor zich houden? Gewoon inslikken en doen alsof er niets aan de hand is? We hoeven toch ook niet in alles hetzelfde te zijn? Juana zegt: ‘Als hij zich ergert, heb ik het liefst dat hij het gewoon zegt.’ Ook Amelie heeft dat uiteindelijk toch liever. ‘Ik zou het erg vinden als het zou sluimeren. Dus fijn dat we het gewoon zeggen.’ Zelf denk ik er nog even over na.