“Herkennen ze jou ook?”, is de meest gestelde vraag, als ik vertel dat ik veel Hollywood-sterren in de loop der jaren al meermalen heb gesproken. Néé, en geloof de journalisten, die dat pretenderen vooral ook niét. Hoewel? Ik heb het één keer gehad met Oscar-winnaar (en de vader van Angela Jolie) Jon Voight. Ik zou Voight in New York interviewen over zijn bad guy-rol in de serie 24. Na de pers-screening stond hij naast mij in het herentoilet. “Journalist?”, vroeg hij. En daarna: “Wat vond je ervan?” Ach, smalltalk. En dat zou je wellicht eveneens kunnen zeggen van de volgende ochtend, toen hij voor het interview-hotel in Manhattan aan het kletsen was met wat politiemensen en meteen aimabel met uitgestoken hand op mij afliep.
‘I am Walking Here!’
“Hey, it’s you again!” Gek genoeg ging het interview dat daarop in het hotel volgde best stroef (tip: begin niet over z’n dochter) en ik was het allang vergeten, toen ik twee dagen later ergens op 7th Avenue achter mij hoorde. “Dutchie! Where are you going?” Jon Voight. Wéér. Wat een stekeblind toeval. Ik zei dat ik in een Central Park-hotel nu Nicole Kidman ging interviewen. “Oh, Nicole? Leuk! Zal ik met je meelopen?”, stelde hij losjes voor. “Ik wil haar ook wel weer even zien. Cool.’’ We hebben zo’n twaalf blokken naar het Ritz Carlton geslenterd en wat gekoetjes en gekalft. Zeker, in het begin voelde het net als die legendarische film Midnight Cowboy, waarin ik nu dan de rol van Dustin Hoffman als Ratso Rizzo (‘I am walking here!’) overnam, maar eenmaal bij Central Park was de vibe echter alsof we al jaren kennissen waren. Joh, je had vooral het verbouwereerde gezicht van collega René Mioch moeten zien, toen ik gezellig keuvelend met dit Hollywood-icoon de hotellobby binnenkwam…
