Zelf heb ik nog honderden LP’s en bij het grof vuil heb ik – als kenner – ooit een verzameling gevonden, met daarin The Concert for Bangla Desh. De box-editie zelfs. Uniek. Mocht je het nog niet weten: het is een live-registratie van een concert dat George Harrison in 1971 in het New Yorkse Madison Square Garden organiseerde voor een toen hongerlappend Bangla Desh. Op de hele binnenhoes prijkt dan ook een huilende naakte kleuter met een leeg etensbordje. Zo deden ze dat toen. En ja, die zeldzame vinyl-box heb ik nu. Money, money. Op de driedubbelaar doet overigens de hele Champions League van de seventies-rockscene mee, zoals Bob Dylan, George Harrison en held Leon Russell. De sound is nog steeds vét.
Minzame Trump-hippie
Om te peilen hoeveel poen dit muzikale erfgoed waard was, begaf ik mij naar de tweedehands platenzaak in hartje Groningen, waar ik zelf vroeger mijn LP’s kocht. Het had nog dezelfde uitbater, een hippie, die ondanks zijn love & peace-looks altijd opviel door een Trump-style van zakendoen. Nu – een kwart eeuw na mijn laatste bezoek – ook weer. Misprijzend gooide hij wat Dylan’s (ik had meer vinyl meegenomen) ter zijde, maar bij The Concert for Bangla Desh twinkelden zijn oogjes. Hij vermoedde dat ik alleen verstand heb van Coldplay, dus zei de Trump-hippie minzaam: ,,Vijf euro.’’ Ha! Dacht dit 050-antwoord op Charles Manson nou dat ik daar intrapte? Ik doe niet aan liefdadigheid. Ik ben George Harrison niet. Onthou: je inflatiebestendige LP-collectie wordt alleen maar meer waard!
